یازدهم سپتامبر و تلاش برای گندزدایی از چهره «ضد امپریالیستی» مجاهدین!
سیزده سال از حادثه دلخراش و فاجعه انسانی در یازدهم سپتامبر می گذرد. روزی که در قرارگاه باقرزاده، مسعود و مریم رجوی فروپاشی «امپریالیسم آمریکا» را جشن گرفتند، شیرینی پخش کردند و به شادی و رجز خوانی علیه آمریکا پرداختند!
پخش مستقیم فیلم برخورد هواپیماها از پرده نمایش سالن و کف زدن های ممتد ۴۰۰۰ مجاهد، جای هیچ گونه شک و تردیدی در حمایت سازمان از یک جنایت بین المللی باقی نگذاشته بود. عمل وحشیانه القاعده علیه مردم بی دفاع نیویورک و تقدیر مجاهدین از یک جنایت ضد بشری، آنها را به شراکت فکری و عملی واداشته بود. پرده ها در افتاده و «اسلام انقلابی» رجوی در حال نمایش قدرت بین اعضای داخلی سازمان بود.
در میان آن همه هیاهو، لحظات آن قدر کند شده بودند که صدای ضربان قلب کنار دستی و نفس های به شماره افتاده دیگران قابل شنیدن بود. برج های دوقلو در آتش انفجار می سوختند، افراد زنده زنده از پنجره خود را به پایین پرتاب کرده، تکه تکه می شدند و خبرنگار سی ان ان و … که لحظه به لحظه به صورت زنده گزارش می دادند، در حال بهت و گریه بودند.
اما در زیر سایه حکومت صدام حسین و روی سن سالن باقرزاده، مریم رجوی که گاهی روی صندلی اش می چرخید و جابجا می شد، با لبخندی بر لب احساس رضایت داشت. مسعود رجوی در زیر پرده نمایش قدم می زد و با اشاره به برج های در حال فروپاشی تکرار می کرد، هنوز گوهران بی بدیل و انقلاب کرده مریم را ندیده اند. باش تا صبح دولت انقلاب مریم رهایی از آسمان تهران طلوع کند، آنوقت فرق بین آن خلبان انتحاری، القاعده و عنصر مجاهد خلق را خواهند فهمید!
حمله انتحاری اعضای گروه تروریستی القاعده به شهروندان بی دفاع در روز یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ ، نزدیک به ۳۰۰۰ کشته و ۶۳۰۰ مجروح بر جای گذاشت. روزی که مردم سراسر جهان در بهت فرو رفتند، اشک ریختند و از اینکه نمی توانستند جلو قربانی شدن همنوعانشان را بگیرند، عذاب وجدان داشتند.
اما در سازمان مجاهدین و محل جلسه مسعود و مریم رجوی در غرب بغداد، سرود مجاهد، شهادت،… پخش می گردید، بن لادن و تروریست های القاعده ده ها بار مورد تحسین مستقیم رهبران مجاهدین قرار می گرفتند و از عاملان انتحاری بعنوان شهید یاد می شد.
مسعود رجوی می گفت؛ عاملان انتحاری گرچه حامل اندیشه عقب افتاده از اسلام هستند، اما در مسیر مبارزه با امپریالیسم خونخوار، کار انقلابی کردند. او با اشاره به عملیات های انتحاری اعضای مجاهدین در ایران مانند کاظم افجه ای، هادی علویان،مجید نیکو،ابراهیم زاده، گوهر ادب آواز ، ابراهیمی ، … و شاخ و شانه کشیدن برای آمریکا می گفت پس از بردن مریم به «پایتخت شیرو خورشید- تهران» نوبت آمریکا و اروپا است تا قدرت عنصر مجاهد خلق انقلاب کرده را دریابند!
برای من که بیش از بیست و پنج سال از عمرم را در سازمان گذرانده و جز مسئولین سیستم پشتیبانی مجاهدین محسوب می شدم، صحنه ها و حرف ها آنقدر دلخراش و تاسف آور بود که همانموقع برای هزارمین بار آرزو کردم؛ ای کاش هیچ وقت پایم را در سازمان نگذاشته بودم، و ای کاش هیچ وقت چنین سازمانی وجود نمی داشت!
چگونه می شد برای تکه تکه شدن کودکان، زنان و مردانی در چند هزار کیلومتر آن طرف تر شادی و رجزخوانی کرد؟ چگونه می شد عمل ضد انسانی یک مشت تروریست بین المللی را عمل انقلابی قلمداد نمود؟ و در نهایت اینکه چگونه می شد خود را از لباس مجاهد مسعود و مریم رجوی خلع نمود و از قید و بند یک فرقه رهایی یافت؟
جانم را بر کف دست گرفتم تا برای هزار بار هم که شده از این فرقه فرار کنم. از آن پس یک جمله کوتاه ورد زبان و قلب ام بود، «یا مرگ یا رهایی!». بالاخره فرار کردم.اما دستگیر، زندانی، شکنجه و به مرگ محکوم شدم. باز هم نقشه فرار چیدم و باز هم فرار…، تا اینکه در سال ۲۰۰۳ به کمپ نیروهای آمریکایی فرار کرده و از دست مجاهدین به آنان پناه بردم و برای همیشه از حاملان و عاملان جنگ، خونریزی، سلاح، عملیات مسلحانه و … خداحافظی نمودم.
جالب است بدانید نمایندگان سازمان مجاهدین از جمله مهدی براعی، حسین مدنی و … به سئوال افسران نیروهای آمریکایی که می پرسیدند چرا این افراد از دست شما فرار می کنند و به ما پناهنده می شوند؟ جواب داده بودند، اینها افرادی هستند که مخالف خلع سلاح بوده و به دنبال راهی برای جنگ با نیروهای آمریکایی و دیگر کشورهای اروپایی هستند.در بین آنها کسانی هستند که در یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ از بن لادن و القاعده حمایت کرده اند. بسیاری از آنان خطرناک ترین افرادی بودند که داخل سازمان نفوذ کرده و اگر راهی کشورهای غربی شوند خطر زیادی متوجه مردم و دولت آنها خواهد شد.آنها فرار نکرده اند، بلکه ما آنها را به سمت شما اخراج کردیم تا شما تکلیف تان را با آنان روشن کنید.همین بهانه باعث شد جداشدگان به مدت پنج سال زیر شدید ترین شرایط در کمپ نیروهای آمریکایی باشند!
زمان گذشت و امروز سیزده سال از آن حادثه دلخراش و فاجعه انسانی می گذرد.رهبران مجاهدین و بخصوص مسعود و مریم رجوی هیچ وقت بن لادن، القاعده و فاجعه یازدهم سپتامبر را تا سال ۲۰۰۴ محکوم نکردند.در چنین سالگردی نگاه کنید به مواضع، رابطه و جلسات رهبران مجاهدین با لابی های آمریکایی، فریب افکار عمومی و تلاش برای گندزدایی از چهره ظاهرا «ضد امپریالیستی» مجاهدین در گذشته!
یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱۴
جواد فیروزمند
