متخصص انبارداری «فاضلاب های نوری و فسیل کننده لیبرتی » هر از چند گاهی با حس نیاز بر قوت لایموت،از گوشه افلاس قلم به هجو کشیده و کلماتی را برای پر کردن خطوط صفحات اینترنتی مجاهدین به رشته تحریر در می آورد.تا در گیرودار ورشکستگی تاریخی رجوی،سر افکندگی و آبرو باختگی خود را پنهان نماید.
او که در حین از کار افتادگی بر سر معرکه گیری سراسر مبتذل رجوی به نشخوار یاوه های همسلکان خود دهان گشوده،عامدا بر طبلی می کوبد که سوراخ اش گنده تر از هیبت مشتی یاغی و خائن به ملت است.به گواهی اسناد،عکس ها و فیلم های بجا مانده،او که در دوران میانسالی هر چند ماه یک بار از پاریس به “قلعه ماوت،منصوری،جلیلی،تدین و شهر کرکوک” (واقع در منطقه کردستان عراق) پست می گردید تا چرخدنده های زنگ زده پیشمرگان و تیم های عملیاتی تروریست رجوی را با بذله گویی و جوک های روشنفکری روغنکاری نماید،امروز فقط با خاطره های چرب و نرم آن دوران و حسرتی عمیق سپری می نماید.
از نظر او و مجاهدین،حتما خطای بزرگ صدام در این بوده باشد که رجوی و امثال او را با بلندپروازی های فاشیستی و عدم تداوم جنگ با ایران به باد داد.اگر صدام و حکومت دیکتاتوری او زنده بود و پای آمریکایی ها به مرکز ثقل عالم(پادگان اشرف) نرسیده بود شاید فرجی بر امثال او حاصل می گردید.می توانست با پول های بادآورده (بخوانید مستمری ماهیانه 30 میلیونی صدام به رجوی) به جمع «اشرفی ها» رفته و با رقص و پایکوبی در بین “رزمندگان” به “مبارزه” اش در “جوار خاک میهن” یا اورسوراواز ادامه دهد.اما افسوس آنها است که جبر تاریخ ،مفتخوری از کیسه خونین مردم عراق و ایران را از ایشان و رفقایش سلب نموده و همچون همسلکانش او را سرگردان و حسرت به دل گذارد!
“منوچهر هزارخانی” که افتخار در جوار “مسعود” بودن را یدک می کشد و از او بعنوان نزدیک ترین همفکر بیرونی با مجاهدین یاد می گردد،به عنوان یک فرد تحصیل کرده در زمان خود،نقش بسزایی در تایید و به انحراف کشانیدن جولانگاه رجوی داشت.امثال او با تایید کیش شخصیت و تئوریزه نمودن خیانت رجوی بین اعضای سازمان،نقش غیر قابل انکاری در شکل گیری دیکتاتوری تشکیلاتی،قتل،آدمکشی،ترویج تروریسم در فرقه رجوی ،اعزام تیم های تروریستی و لشگر کشی به ایران داشتند،که هنوز گیج شکست های پیاپی آن دوران می باشند.
اما از آنجا که تاریخا هیچ بار کجی به منزل مقصود نرسیده است،نه سرکرده تروریست ها به گندم ری دست یافت و نه صدارتخانه اهدایی شورای رجوی به بار نشست!تا او هنر و دانش ضد انسانی رجوی را پروریده ،لقمه کرده و در دهان بازمانده و نیازمند “مردم ایران” نهد.حاصل همین است که امروز در عراق،فرانسه و آمریکا دیده می شود.
یک عمر خیانت،سرگردانی و شریک جرم رجوی بودن،برای او و چند نادان که از دموکراسی و حقوق بشر،فحاشی و گردنکشی برای ایرانیان آزاده را فرا گرفته اند،باید در تاریخ قاب کرد تا درس عبرتی برای نسل های آینده گردد.او و رفقای شورایی اش که از محتوا جز جلدی برایشان باقی نمانده،سالیان متمادی تحت عنوان بال سیاسی گروهک مجاهدین گرده افشانی کرده تا رجوی را در عمق خیانت ها و جنایاتش یاری رسانند.بیشک جرم آنها کمتر از رجوی و دار و دسته به گل نشسته اش نیست!
اما برای هزارخانی که زمانی رجوی را در قاب عکس “دکتر محمد مصدق” دیده و همین مسئله باعث گردیده بود “امام زمان” مریم عضدانلو” از خر شیطان بالا بلندترین رهبر جهان” پایین نیاید،چیزی جز بذله نویسی باقی نمانده است.یا در وصف فاضلاب های لیبرتی و فسیل متشعشع از آنجا قلم می چرخاند یا به التماس دعای “فرمانروای جهان” نشسته است تا رجوی را با درد کمتری سلاخی کنند.
ایرادات او به تعهدات تنها “ابرقدرت ” نیز از روی پر رویی و همنشینی مستمر با رجوی می باشد.او با انعکاس سلسله ای از طلبکاری های سرکرده تروریست ها در مورد وضعیت ساکنان کمپ لیبرتی در عراق ،آن را “تهدید آشکار سیاسی وزارت امورخارجه آمریکا برای رسیدن به تسلیم مبارزان اشرف و طمع بستن به تغییر ماهیت” آنان می داند.اما او عمدا فراموش می نماید این خود رجوی است که با التماس برای خروج از لیست سیاه همان “ابرقدرت” به هفتاد زبان خارجی دائما تغییر ماهیت خود را جار زده و مدعی تغییرات بنیادین در یک سازمان تروریستی است.تا همانند “ارتش آزادی بخش ناتو” در لیبی یا سوریه و مزدوری برای یک جنگ تجاوزکارانه در ایران بکار گرفته شود.
از طرفی وضعیت “مبارزان اشرف” از کردستان عراق تا هتل بغداد هیچ مزیت برتری نسبت به وضع فعلی آنان در کمپ لیبرتی یا پادگان اشرف ندارد.اتفاقا همین آمریکایی ها سابقا به مدت 5 سال در کمپ “تیپف” نشان دادند که نسبت به مبارزان فرو ریخته و تغییر ماهیت پیداکرده،رسیدگی بسا بهتری از رجوی به همان افراد در پادگان اشرف داشته اند.روزی 5 وعده غذای مکفی،خرید آزاد از فروشگاه،روزنامه خوانی آزاد،مرخصی،کتاب خوانی آزاد،ماهواره و تلویزیون آزاد،کار آزاد برای پول در آوردن،در اختیار داشتن تلفن موبایل،کامپیوتر و اینترنت برای تماس با خانواده ها از جمله مزایایی بود که دولت عراق و آمریکایی ها از نظر انسانی فراهم ساختند،اما رجوی طی 30 سال گذشته همین موارد را از اعضایش در تمامی پایگاه های مجاهدین دریغ نموده و ممنوع کرده بود.
وانگهی قوم ورشکسته ظاهرا مسلمانی که چوب نخورده به دامن پوشی،سرو مشروب و رقص دخترکان خود در مقابل افسران جز آمریکایی رسید،نیازی به تهدید آشکار یا پنهان وزارتخانه کذایی “فرمانروای جهان” ندارد.مشکل این روشنفکر عقب مانده با رجوی،در این است که هنوز فکر میکنند برای “تروریست خوب بودن” باید نازشان را کشید.دسته گل داد و بخاطر مشتی عقب مانده از تاریخ،کشوری مانند عراق را باید به آنان سپرد تا هر سازی که می خواهند در آنجا بنوازند.
او و رجوی باید خوب درک کرده باشند که جهان امروز نیازی به تغییر ماهیت آنان ندارد.چرا که چنین چیزی در فرقه رجوی غیر ممکن بوده و فقط با دفن تاریخی این “گروهک” امکانپذیر خواهد گردید.بنابر این تلاش برای فریب افکار عمومی، گنده گویی و و وارونه جلوه دادن حقایق یا عصا کشی برای سرپا نگه داشتن تشکیلات مضمحل رجوی،چیزی از نتیجه حل معادله تروریست ها در کمپ اشرف یا لیبرتی تغییر نخواهد داد.از طرفی رجوی در نقطه ای نیست که برای دیگران شرط تعیین نماید.همینکه تا کنون بطور غیر مستقیم طرف حساب سازمان های بین المللی قرار گرفته، برای این است که آن 3400 نفر بخاطر خودخواهی ها و شکست استراتژیک رجوی در عراق نفله و نابود نشوند.معنی این کار قبول شرایط رجوی یا پذیرش دارودسته او بعنوان یک سازمان سیاسی نیست.چه رسد به آلترناتیو بودن!و این همان مسئله انسانی است که حتی جمهوری اسلامی را واداشت تا از قدرت خود در عراق برای از بین بردن دشمنان دیرین خود استفاده ننماید.
شرایط سیاسی و اجتماعی عراق رو به جلو و بسیار تثبیت شده تر از هر زمانی است.گرچه فرصتی برای بقای تتمه رجوی در عراق باقی نمانده است،اما اگر زمانی باقی بود، پیشنهاد می شود هزارخانی و باند رجوی راه و روش دیگری را برای تبلیغ افکار تروریستی و لنگر انداختن در عراق جستجو نمایند!
17 ژوئیه 2012
محمد علوی
