برای قلم بمزدی که چیزی در چنته ندارد و به خوشایند این و آن لگد پرانی کرده و هر چه محکم تر پایش را بر گلوی قربانی می گذارد تا تمام کش شود، واژه ای بهتر از «پفیوزی» پیدا نکردم.
در واقع «پفیوزی» از قدیم الایام بعنوان یک شغل بود، شغلی که رذل ترین افراد را به خود جذب می کرد تا کاری که دیگران از تن دادن به آن اِبا داشتند را تئوریزه کرده و به شنیع ترین شکل ممکن انجام دهد!…
پفیوز!
برخی با پیام های ارسالی خود سئوال کرده اند مخاطب ات کیست؟ یا اینکه در این متن کوتاه چه کسانی را به این شغل نا شریف متهم کرده ای؟
دوستان و همراهان عزیز،
فعلا مهم نیست، اما وقتش که برسد ذات پلید اش را رو خواهم کرد. از این آدم نماها دوروبر افراد جداشده وجود دارند. نمونه بارز آن دارالتجاره مسعود خدابنده و اینترلینک است که سال هاست با سوء استفاده از عنوان جداشده ها و خانواده ها مشغول جاسوسی و تجارت با درد و رنج افراد ستم دیده میباشد. آن بدبخت هم فضولات این جانوران را نشخوار می کند.
نشخوار فضولات جاعلان، مجرمان و دزدان سر گردنه را ابلهانه تئوریزه کردن و با بی صفتی زائد الوصفی به صورت جداشدگان سرکوب شده و قربانیان تف کردن، حکایت همان شغل نا شریف «پفیوزی» است!
همان تن دادن به حیات خفیف خائنانه ای که با نوشتن مطلبی ریاکارانه، طلبکارانه، سراسر متضاد و متناقض، سوزش همگنان اش را از استقلال فکری دیگر افراد جداشده به نمایش می گذارد تا قربانی یا قربانیان رنج دیده و سرکوب شده را به سکوت وادار نماید…
شرح این هجران و این خون جگر، این زمان بگذار تا وقت دگر
