هفت زندانی سیاسی زن در ایران، ضمن هشدار نسبت به صدور احکام «اعدام» از سوی «بازجویان سپاه» پس از اخذ «اعترافات ساختگی»، خواستار حمایت افکار عمومی از توقف احکام اعدام معترضان شدند. این نامه که به امضاء هستی امیری، نوشین جعفری، رها عسگری‌زاده، سپیده قلیان، نرگس محمدی، عالیه مطلب‌زاده و بهاره هدایت رسیده است، همزمان با «پنجمین سالگرد بازداشت فعالان محیط‌زیست» در ایران در فراخوان برای «آزادی» این افراد منتشر شده است.
هفت تن از زندانیان سیاسی زن در ایران، با انتشار نامه‌ای، ضمن هشدار نسبت به مجازات «اعدام» بعنوان فاحش‌ترین موارد نقض حقوق بشر که «حق حیات» را سلب می‌کند، نوشتند: «دهه‌هاست که جامعه ایران درد اعدام عزیزان خود را بر دل نشاند و این روزها دوباره شاهد اعدام تعدادی از جوانان معترض بوده‌ایم، تعدادی از آنها هنوز در معرض خطر اعدام قرار دارند، جراحتی که هرگز التیام نمی‌یابد».
امضاکنندگان این نامه، با بیان اینکه خود در «محبسی» به سر می‌برند که «سایه شوم احکام اعدام» و «تهدید مرگ بر سر تعدادی از همبندیهای» آنان سنگینی می‌کند، به صدور احکام اعدام برای فعالان محیط‌زیستی اشاره کرده و تاکید کردند: «فعالان محیط‌زیست که به باور مردم ایران ازجمله شریف‌ترین و پرتلاش‌ترین ایرانیان برای حفظ محیط‌زیست و آینده سرزمینمان ایران هستند»، «با پرونده‌سازی‌های بی‌اساس سپاه پاسداران بازداشت و ۲ سال در سلول‌های انفرادی بند امنیت تحت فشارهای روحی، روانی و جسمی قرار گرفتند».
این زندانیان سیاسی زن، در این نامه، به مناسبت پنجمین سالگرد بازداشت فعالان محیط‌زیستی در ایران، با یاد کردن از فشارها بر این افراد در هنگام بازداشت، تصریح کردند: آنها، «وادار به اعتراف به کارهای نکرده‌ای شدند» که موجب شد تا «بازجویان سپاه اعدام را برای آنها تدارک ببینند».
سام رجبی، سپیده کاشانی، امیرحسین خالقی، طاهر قدیریان، نیلوفر بیانی، هومن جوکار، مراد طاهباز، عبدالرضا کوهپایه و کاووس سیدامامی، فعالان محیط زیست در بهمن ۱۳۹۶ دستگیر شدند. کاووس سید امامی، دو هفته پس از بازداشت در زندان درگذشت. مقامات قضایی جمهوری اسلامی ایران دلیل مرگ این فعال محیط‌زیستی را خودکشی اعلام کردند اما این موضوع هرگز از سوی پزشکان مستقل و خانواده او به تایید نرسید.
امضاکنندگان این نامه، در بخش دیگری، به ایجاد «صحنه نمایش اعدام» برای اعمال «فشار برای اخذ اعتراف» از این افراد اشاره کرده و از این اقدام بعنوان یکی از «منزجرترین ابزارهای بازجویان برای اعمال فشار» نام برده و تاکید کردند: «حقیقتاً تهدید به اعدام در تنهایی و بی‌کسی سلول‌های انفرادی، فاصله چندانی با اعدام ندارد».
در این نامه، از دو تن از بازداشت‌شدگان زن محیط‌زیستی، «سپیده کاشانی» و «نیلوفر بیانی»، نام برده شده و درباره روند برگزاری دادگاه آنان نوشتند: این دو «در کنار سایر همکاران (مرد) خود»، در چنین شرایطی روانه «دادگاه فرمایشی» شده و بدون «هیچ نوع ادله قانونی و مستندات حقوقی»، «جاسوس» خوانده شده و با اتهام «افساد فی‌الارض» مواجه شدند.
علاوه بر فشارهای وارد شده بر فعالان محیط‌زیستی دربند، امضاکنندگان این نامه، به دیگر همبندیهای خود، از جمله «مریم حا‌ج‌حسینی»، «مهوش شهریاری»، «فریبا کما‌ل‌آبادی»، «شیرین علم‌هولی» و «زینب جلالیان» اشاره کردند که در «شرایطی مشابه» با اتهامات افساد فی‌الارض، جاسوسی، تهدید به صدور حکم اعدام یا صدور و اجراء حکم اعدام مواجه شدند. حکم اعدام شیرین علم‌هولی، به اتهام ارتباط با گروه پژاک، در تاریخ ۱۹ اردیبهشت در زندان اوین به اجرا درآمد.
این هفت زندانی سیاسی زن، با اشاره به عدم توان در بیان «عمق اضطراب و رنجی که بر جان این افراد» نشسته، ضمن تاکید بر لزوم هشدار نسبت به «زیستن در تنهایی در سلول انفرادی و زیر تهدید مرگ»، از نهادهای بین‌المللی، حقوق بشری، آزادیخواهان و افکار عمومی خواستار تلاش برای «آزادی» آنها و حمایت از «روایت‌گری» جهت ثبت واقعیت‌های تاریخی شدند تا گامی برای «توقف فجایع انسانی» برداشته شود.
امضاکنندگان، در پایان این نامه، انزجار خود را از حکم اعدام و سلب «حق حیات» و هرگونه «شکنجه» روحی و روانی چون تهدید به اعدام و شکنجه‌های جسمی اعلام نموده و از افکار عمومی خواسته‌اند تا برای توقف حکم «اعدام» معترضین از پای ننشینند.
