اطلاعات موثق از شهر تیرانا، پایتخت آلبانی به دستم رسیده که شورش مهمی در میان اعضای سازمان مجاهدین بدون خلق! که از ماه ژوئن ۲۰۱۷ میلادی آغاز شده بود به اوج خود رسیده است. اطلاعات تاًیید شده حاکی است که شمار بسیاری از اعضای مجاهدین مقیم آلبانی که از سال گذشته در یک پادگان نظامی متروکه ارتش آلبانی اسکان داده شده اند سر به شورش برداشته اند و حاضر نیستند به ساختمانی که در بیست کیلومتری خارج شهر تیرانا برای منزوی کردن آنان توسط رهبران سازمان در نظر گرفته شده است منتقل شوند، به همین دلیل ده ها تن ازاعضاء از پادگان نظامی متروکه آلبانی فرار کرده اند و در خیابان های تیرانا در سرما و باران سرگردان می باشند.
در میان این جدا شدگان ، شماری از اعضای قدیمی و سابقه دار، مسئولین میانی و فرماندهان رده های مختلف دیده می شوند. برخی از این جدا شدگان که اغلب بدون پول، پوشاک و وسایل لازم برای گذران زندگی می باشند، موفق شده اند به محل های زندگی اعضای فراری قبلی از سازمان مجاهدین بروند تا بتوانند وضعیت ناهنجار خود را در طول هفته آینده با دفتر کمیساریای سازمان ملل در امور پناهندگان در آلبانی روشن نمایند.
رهبران مجاهدین از همان آغاز انتقال مجاهدین از عراق به آلبانی با ترفند های گوناگون موفق شده اند حقوق پناهندگی اعضای سازمان در آلبانی را در اختیار خود بگیرند و ماهانه مبلغی میان هشت تا ده دلار به این نگون بختان! می پردازند.
اخیراً به دنبال جدا شدن شمار مهمی از اعضای مجاهدین در آلبانی، رهبران این فرقه جهنمی تصمیم گرفتند که هر چه زودتر باقیمانده اعضاء را از تیرانا خارج کرده و به محلی دور افتاده در خارج شهر که با دیوار های بلند محافظت می شود منتقل نمایند و این محل را پایگاه اشرف سوم ، نامیده اند.
رهبران مجاهدین اخیراً با چاپ یک برگه از اعضاء باقیمانده می خواهند که ضمن پر کردن این برگه و امضای آن موافقت خود را برای انتقال به اشرف سوم! رسما و بطور کتبی اعلام کرده و در نتیجه از حقوق انسانی و طبیعی خود صرفنظر نمایند.
رهبران مجاهدین برای هزارمین بار ! به اعضای باقیمانده و فریب خورده وعده داده اند که تا بهمن ماه سال آینده یعنی یک سال دیگر ایران را فتح کرده و حکومت مجاهدین را در ایران برقرار خواهند کرد.
اشرف سوم ! زندان جدید مجاهدین در آلبانی می باشد.
راز وحشتناک مجاهدین، پروژه آمریکایی حساسیت زدایی
بیش از یک سال پیش در نوزدهم شهریور ۱۳۹۵، رسانه ها اعلام کردند که آخرین اعضای مجاهدین خلق عراق را ترک کرده و به کشور آلبانی فرستاده شدند. تعداد مجاهدین در عراق پس از بسته شدن پایگاه اشرف در حدود سه هزار و پانصد تن بود که نزدیک به نهصد تن از آنان به ایران بازگشتند و رقمی حدود دوهزار و ششصد تن به پایگاه لیبرتی نزدیک فرودگاه بغداد منتقل شدند.
از مجموع دوهزار و ششصد تن ، نزدیک به هفتصد تن از اعضاء به آمریکا و کشور های اروپایی برده شدند. در میان این گروه کسانی هستند که پیشتر دارای اقامت یا ملیّت از آمریکا و دیگر کشور های اروپایی بودند و بخش دیگر این گروه را شماری از فرزندان اعضای مجاهدین تشکیل می دهند. بقیه اعضای بجا مانده مجاهدین که حدود هزار و نهصد تن می باشند به یک پایگاه متروک نظامی درآلبانی منتقل شده اند.
در میان اعضای منتقل شده به آلبانی حدود شصت درصد را مردان و چهل در صد را زنان تشکیل می دهند. میانگین سنی این گروه پنجاه و پنج سال است، بخش مهمی از این گروه ؛ پیر، فرسوده و از کار افتاده شده اند و اغلب اعضاء به بیماری های جسمی و روحی ناشی از دوران طولانی اردوگاه نشینی در عراق دچار شده اند.
طبق اخبار موثق، زنان و مردان مستقر در آلبانی مجرد می باشند و هیچ زن و شوهری در میان آنان دیده نمی شوند، و به نوعی گرفتار و اسیر سازمان هستند. بر پایه اطلاعاتی، تخمین زده می شود که نزدیک به هفتاد درصد این گروه در آلبانی در انتظار راه حلی برای جدا شدن از فرقه مجاهدین روز شماری می کنند.
هیچ کشوری حاضر نشد اعضای مجاهدین خلق را بطور جمعی اسکان دهد، و به همین دلیل آمریکایی ها برای یافتن یک کشور به تکاپو افتادند و موفق شدن فقیر ترین کشور مسلمان اروپا را با پرداخت بیست میلیون دلار در سال راضی به این کار کنند.
طرح حساسیت زدایی مجاهدین به روش آمریکایی
پس از آخرین عملیات نظامی مجاهدین علیه جمهوری اسلامی که به گفته مجاهدین؛ عملیات فروغ جاویدان و به گفته جمهوری اسلامی به عملیات مرصاد معروف شد ، نزدیک به سی سال است که اعضای مجاهدین در پایگاه اشرف، پایگاه لیبرتی و در کمپ آلبانی عملا هیچ فعالیتی مبارزاتی نداشته اند و به نوعی اردوگاه نشینی و در نتیجه به تبلیغات تکراری، ملال آور و اتلاف وقت ! عادت کرده اند.
آمریکایی ها نمی توانستند سازمان مجاهدین و اعضای گرفتار آن را به یکباره در طبیعت رها کنند. پیامد هایی چون ؛ سرخوردگی ها ، واکنش های احتمالی و خطرناک برخی از اعضاء مجاهدین در جوامع غربی می توانند فاجعه آفرین باشند. آزاد و رها کردن اعضای مجاهدین با همه مشکلات روز افزونی که گریبان این تشکیلات را گرفته است بدون رعایت جوانب و کار روانشناسی ویژه (حساسیت زدایی = désensibilisation) روی اعضاء و خنثی سازی افکار افراطی آنان بی شک خطراتی در بر خواهد داشت.
آدم هایی که عمر خود را در یک تشکیلات شبه نظامی و دیکتاتوری با شعار های ؛ بر پایی حکومت دموکراتیک اسلامی، انتقامجویی، ترور مخالفین ، زندانی ، شکنجه، اعتراف گرفتن و ترور اعضای خود بسر برده وحتی به این مسائل خو ! گرفته اند.
با توجه به تجارب اعضای تشکیلات مجاهدین در زمینه استفاده از سلاح، عملیات شبه نظامی و سازمانی و … رها کردن آنان بدون حساسیت زدایی ، این امکان حتی بطور ضعیف وجود دارد که برخی از آنان جذب گروه های تروریستی مسلمان افراطی و یا باند های خلافکار خارجی شوند و یا در نهایت به خیل بیماران روحی اروپا بپیوندند.
آمریکایی ها در زمینه (حساسیت زدایی = désensibilisation) دارای تجربه علمی و عملی هستند. نمونه های آن زندان هایی است که در آن ها اعضای القاعد، حزب بعث عراق و داعش را نگهداری می کردند. این برنامه در آغاز در ارتش آمریکا کاربرد داشت ولی با گسترش گروه های شبه نظامی افراطی مسلمان، سازمان های اطلاعاتی چون (سی- آی- آ ) و (اف- بی -آی) نیز در این برنامه شرکت می کنند.
پس از حملات تروریستی داعش به کشور های اروپای غربی فرانسه و انگلیس با استفاده از همین تجربه آمریکا، برای مجرمین بخش های ویژه ای در نظر گرفتند. مدت دوره آموزش حساسیت زدایی ، یکسال و نیم در نظر گرفته شد. در آخرین گزارش منابع رسمی در فرانسه با توجه به افراطی بودن این زندانیان پیشرفت قابل توجهی دیده نمی شود و تصمیم گرفته شد تا در زمینه مواد آموزشی و مدت زمان حساسیت زدایی تغییراتی صورت گیرد.
در این مورد باید امیدوار بود که خوشبختانه اعضای مجاهدین خلق را نمی توان با اعضای گروه های تندروی اسلامی مقایسه کرد و برنامه حساسیت زدایی آمریکایی ها روی این گروه در آلبانی نتیجه مثبت خواهد داد.
لازم به یاد آوری است که پس از انتقال اعضای مجاهدین از عراق به آلبانی بی درنگ برنامه حساسیت زدایی آغاز شد و در مدت کمتر از ده ماه نتایج مثبت آن مشاهده شد. شماری از مجاهدینی که در ماه سپتامبر به کمپ نظامی سابق آلبانی منتقل شده بودند پیش از ماه ژوئن سر به شورش و اعتراض برداشتند و قصد جدا شدن از تشکیلات و پیگیری یک زندگی طبیعی را عنوان کردند. به همین دلیل رهبران مجاهدین در فرانسه سراسیمه به آلبانی شتافتند و خود مریم رجوی در دو نوبت چند ماهه برای خاموش کردن اعتراضات در آلبانی اقامت کرد.
مسئولین مجاهدین هم اکنون بیش از دویست ! تن از ناراضیانی که در خواست جدا شدن خود را علنی ابراز کرده اند از دیگر اعضاء کمپ در آلبانی جدا کرده اند و این دویست تن در سیستم قرنطینه! سازمان، به نوعی در انفرادی بسر می برند. و روزی چند بار به بهانه مصاحبه مورد بازجویی بازجویان کلاه سفید و کلاه سیاه ( خوب و بد) قرار می گیرند تا این اعضای ناراضی را با اعمال شکنجه های روانی وادار به ماندن در سازمان مجاهدین کنند.
از سال گذشته تاکنون شماری از اعضای مجاهدین از کمپ فرار کرده و به کمک دیگر اعضای جدا شده از مجاهدین به زندگی عادی برگشته اند. فراریان بیشتر مرد ها می باشند. گزارش هایی در دست است که در این هیاهو، زنان و دختران این تشکیلات قرون وسطایی بیش از مردان قربانی و اسیرمی باشند. زنان و دخترانی که عمر خود را در اردوگاه های این سازمان به هدر داده و طبیعتاً ضعیف تر از مردان سازمان می باشند و از فرار و رهایی خود واهمه دارند و نگران آینده خود می باشند.
مسئولین سازمان هم به ترفند های گوناگون به این نگرانی و ناامیدی دامن می زنند و با پخش اخبار نادرست در خواست کنندگان جدایی را می ترسانند.
به هم میهنان گرامی پیشنهاد می کنم که با توجه به شرایط ناگوار اعضای فریب خورده و در بند ستم فرقه قرون وسطایی، برخورد های مناسب و انسان دوستانه با آنان داشته باشند و ضمن هر گونه یاری رسانی به این هم میهنان که تصمیم گرفته اند از چنگال این فرقه جهنمی رهایی یابند شرایطی را فراهم کنند که بدون هیچ انگ و سرکوفتی بتواند به صفوف مردم بپیوندند.
فرامرز دادرس – صفحه فیسبوک
