بنابه گزارش خبرگزاری فرانسه از سنای فرانسه صبح روز پنج شنبه، نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی در ایران که سال گذشته میلادی برنده جایزه نوبل صلح شد، در نشست هیات حقوق زنان در سنای فرانسه به صورت ویدئوکنفرانس سخنرانی کرد.
نرگس محمدی در سخنرانی مجازی خود خطاب به اعضای هیأت حقوق زنان در مجلس سنای فرانسه از آن‌ها به‌عنوان «دغدغه‌مندان حقوق زنان» تقاضا کرد که «برای جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی، جسورانه و پیشتازانه به‌پاخیزند و اقدام کنند.»
وی گفت: «من اعلام میکنم آنچه رژیم [ایران] تحت عنوان قانون، مذهب، فرهنگ، تبلیغات، رسانه‌های حکومتی، آموزش و پرورش حکومتی بر سر زنان این سرزمین آوار کرده است، مصداق بارز آپارتاید جنسیتی است.»
خانم محمدی در عین حال اقدام علیه آپارتاید جنسیتی را «رسالتی تاریخی، جهانی و فمینیستی» توصیف کرد.
وی خاطرنشان کرد که «مبارزه با آپارتاید جنسیتی نه فقط اقدامی برای رهایی زنان از انقیاد و فرودستی است بلکه هموار کردن راه دموکراسی، صلح و آزادی است. نمی‌توان نیمی از جامعه را تحت سلطه و انقیاد، نادیده گرفت و از دموکراسی و آزادی و برابری سخن گفت.»
خانم محمدی در سخنرانی خود، «افزایش نگران‌کننده اعدام (قتل‌های حکومتی) و وضعیت اسفناک زنان زندانی سیاسی را مورد تاکید قرار داد و به‌ویژه از پخشان عزیزی و وریشه مرادی نام برد.»
پیش‌تر یک عضو شبکه حقوق بشر کردستان در گفتگو با یورونیوز گفته بود که «طی هفته‌های اخیر، واکنش‌های گسترده‌ای در کردستان نسبت به احکام اعدام صادر شده برای ۶ شهروند کُرد (از جمله پخشان عزیزی و وریشه مرادی) صورت گرفته است.»
این در حالی است که همزمان با انتشار گزارش‌ها و تصاویری در شبکه‌های اجتماعی مبنی بر اعتصاب کسبه در تعدادی از شهرهای کردنشینِ ایران در اعتراض به صدور احکام اعدام، یکی از وکلای پخشان عزیزی، فعال اجتماعی کُرد از «توقف اجرای حکم اعدام» او خبر داد.
حقوق بشر پیششرط هرگونه مذاکره با مقامات ایران باشد
خانم محمدی که در مرخصی استعلاجی از زندان به‌سر می‌برد، راه حل توقف اعدام و تحقق حقوق بشر و زنان در ایران را «تحت فشار قرار دادن رژیم جمهوری اسلامی» عنوان کرد و از طرف‌های مذاکره کننده با تهران خواست تا حقوق بشر را «پیششرط» مذاکره با مقامات ایران قرار دهند.
این در حالی است که اکنون چند شهروند فرانسوی نیز در زندان های ایران به سر می برند. ژان نوئل بارو، وزیر امور خارجه فرانسه روز ۱۸ دی (۷ دسامبر) با بیان اینکه برخی از ۳ فرانسوی زندانی در ایران در شرایطی «مشابه شکنجه» نگهداری می‌شوند، گفت که آینده روابط پاریس و تهران و همچنین لغو تحریم‌ها به سرنوشت و وضعیت این افراد بستگی دارد.
اعمال مکانیسم صلاحیت قضایی جهانی علیه مقامات ایران
خانم محمدی در ادامه تاکید کرد که «هر مذاکره‌ای با جمهوری اسلامی بدون اعتنا به حقوق اساسی مردم ایران، حقوق بشر، حقوق زنان و جامعه‌ی مدنی، تقویت استبداد دینی و تضعیف مبارزه مردم ایران برای رسیدن به دموکراسی، آزادی و برابری خواهد بود.»
این فعال حقوق بشری ۵۲ ساله خطاب به نمایندگان فرانسه پیشنهاد داد که «برای توقف اعدام که هر روز افزایش می‌یابد، برای تحقق حقوق بشر و حقوق زنان، رژیم جمهوری اسلامی را تحت فشار بگذارید. به جای عادی‌سازی رژیمی که مرتکب جنایت علیه بشریت است، مکانیزم‌های بین‌المللی مانند صلاحیت قضایی جهانی را برای پاسخگو کردن مقامات این رژیم در اولویت قرار دهید.»
خانم محمدی عنوان کرد که «آن‌ها [مقامات ایران] تلاش دارند انتقام جنبش زن، زندگی، آزادی را از زنان بگیرند. »
این برنده جایزه نوبل صلح با اشاره به افزایش نگران‌کننده شمار اعدام‌ها گفت: «چوبه‌های دار در زندان‌های سراسر سرزمینم به دست جلادان برافراشته شده است.»
این برنده جایزه نوبل صلح گفت: «طناب دار پخشان عزیزی و وریشه مرادی را که در بند زنان زندان اوین محبوس‌اند بر بالای سر زنان برافراشته‌اند تا زنان شجاع و آگاه ایران را وادار به عقب‌نشینی کنند. از شما می‌خواهم در پاره کردن طناب دار از گردن آن‌ها دست‌هایتان را به دست ما بدهید.»
پیش‌تر نیز خانم محمدی در بخشی از گفتگو با نشریه فرانسوی «اِل» در مورد وضعیت زندانیان سیاسی در ایران توضیح داد که «در زندان سیاسی ایران جایی برای عادی بودن وجود ندارد. فراتر از این که افراد بی‌گناه خودسرانه در آنجا بازداشت می‌شوند، انزوا یکی از رایج‌ترین ابزارهای شکنجه است. جایی است که زندانیان سیاسی می‌میرند. من شخصاً مواردی از شکنجه و خشونت جنسی فجیع علیه زندانیان را ثبت کرده‌ام.»
نرگس محمدی در دوران مرخصی خود به مشهد رفت و از زندان وکیل‌آباد بازدید کرد و در آنجا خواستار آزادی زندانیان سیاسی شد.
وی در بیرون از زندان وکیل‌باد مشهد گفت که «احساس می کنم بخشی از وجودم در آن سوی دیوارهای سرد جا مانده است. برای ادای احترام به تک تک خواهران و برادرانم و به یاد عزیزانی که پشت این دیوار هستند، مقابل دیوار زندان وکیل آباد آمده‌ام.»
