روز جهانی کارگر یادمان شورش کارگران آمریکائی در (یازدهم اردیبهشت) اول ماه مه ۱۸۸۶ در شیکاگو است که هر سال در بسیاری از کشورهای جهان جشن گرفته می‌شود.مناسبت اول مه به عنوان روز کارگر، به این لحاظ بوده است که در چهارم ماه مه سال ۱۸۸۶، و در چهارمین روز اعتصاب و تجمع کارگران آمریکایی در شهر شیکاگو، پلیس به روی آنان آتش گشود که شماری کشته، عده‌ای مجروح و بعداً چهارتن نیز اعدام شدند….”از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد “
از طرف گروه رجوی نیز همه ساله در چنین روزی یک اطلاعیه خشک و خالی صادر می شود. ذکر مصیبتی نفرت انگیز، که حتی قابلیت مصرف در بازار مکاره سیاسی ندارد.
این اطلاعیه که امسال نیز به نام “کمیسیون کار شورا – عباس داوری” منتشر گردیده، اگر بخواهد جدی گرفته شود، باید به چند سئوال کوتاه جواب بدهد. از آقای رئیس کمیسیون باید پرسید، با چهل و پنج سال عضویت در سازمان، چه کارنامه پر محصولی برای رفع مشکلات کارگران ایران داشته است؟ چرا کمیسیون مذکور سالی یک بار و فقط یک روز ظهور می کند؟ جناب عباس داوری، رئیس مادام العمر کمیسیون کار شورا، چه کار مفیدی در کارنامه خود دارد؟ چه تعداد انتخابات داخلی برگزار نموده و توسط چه کسی به منصب دائمی ریاست برگزیده شده است؟ اگر ایشان و سازمان مطبوع اش با سندیکاهای کارگری در ارتباط بوده و از نزدیک جزو مطلعین کارگری ایران می باشد، کدام سندیکا و تشکل کارگری از او و رجوی حمایت می نماید؟
ارزش روز جهانی کارگر در فرقه رجوی به اندازه ده خط نگارش یک اطلاعیه سالانه است! که تمامی خطوط آن بی ربط با وضعیت کارگران بوده و نوشته های مشابه در کنار مطلب او با عناوین مختلف هر روز در سایت های مجاهدین منتشر می گردد. به همین دلیل تفاوت ویژه ای بین اطلاعیه او و نوشته یک هوادار دست چندم خارجه نشین فرقه رجوی وجود ندارد. چرا که محتوای همه حرف ها و اطلاعیه های گروه رجوی از صدر تا ذیل یکی است. یک عادت تکراری برای خالی نبودن عریضه، پوچ و بی محتوا، در قالب غرولند های مکرر و فحش نامه های بی ارزش!
جناب عباس داوری از سال 1365 شمسی در عراق حضور دارد.او پس از سرنگونی صدام حسین، یعنی در 11 سال گذشته در پادگان اشرف و کمپ لیبرتی مسکن گزیده است. ایشان به جای ذکر حضور تشریفاتی سالانه در روز جهانی کارگر، باید مرقوم می فرمودند؛ طی 11 سال گذشته با کدام جامعه کارگری در ایران یا خارج مرتبط و فعال بوده و در چه تعداد جلسات کارگری شرکت جسته است؟ چه طرح هایی را برای بهبود وضعیت کارگران ایران پیش برده و کمیسیون تحت مسئولیت او چه کار مفیدی برای جامعه کارگری ایران انجام داده است؟
در فرقه رجوی همه چیز لوث و بی محتوا شده است.در تشکیلاتی که سندان آرم سازمانی اش، زمانی در جهت تلاش برای بهبود وضعیت کارگران قرار گرفته بود، بسیار خنده دار و مضحک می نماید که کمیسیون کار تشریفاتی شورا، فقط یک بار در سال اعلام حضور می نماید. آن هم با دست های خالی، بدون سندیکا و تشکل کارگری!
اما مضحک تر از هر چیزی، نام ثابت عباس داوری بعنوان امضا کننده در زیر اطلاعیه 10 اردیبهشت 1393 می باشد.کسی که با مهدی ابریشم چی شوهر سابق مریم (زندانبان وشکنجه گر من)، به مدت 17 سال روسای بخش روابط خارجی و در ارتباط با سازمان اطلاعات و امنیت صدام حسین بوده، و با فروش گسترده اطلاعات کارخانجات و گارگاه های داخل ایران در زمان جنگ، موجب بمباران وکشته شدن خیل زیادی از کارگران ایران شدند. همچنین مسئولیت فریب و تطمیع سربازان اسیر ایرانی در اردوگاه های صدام حسین و کشاندن اجباری آنان به پادگان اشرف، بعهده همین ها بود. اعتراف می کنم که رئیس کمیسیون کار(عباس داوری) و رئیس کمیسیون صلح (مهدی ابریشمچی) به جای فعالیت در زمینه کارگران و صلح در زمان جنگ، به شدت در دو مورد فوق فعال بوده و خسارات زیادی را بر مردم و نسل کارگران ایران وارد ساختند. فعالیتی که امروز در افسانه های بجا مانده از دوران جنگ سرد، با عنوان جاسوس،وطن فروش و مزدوران بیگانه نام برده می شوند!
فیلم مخفی از عباس داوری حین فروش اطلاعات به عوامل صدام حسین و دریافت دلار
فیلم مخفی فروش اطلاعات نظامی و مختصات کارخانه جات صنعتی ایران به صدام حسین
در دوران جنگ برای بمباران هوایی
توسط عباس داوری، نماینده رجوی به سازمان اطلاعات و امنیت صدام حسین
بیست و پنج سال بعنوان یک کادر تشکیلاتی، شبانه روز در پایگاه های فرقه رجوی حضور داشتم.در تمامی این سال ها، هیچ وقت شاهد مراسمی در باره گرامی داشت کارگران نبودم. درتشکیلات رجوی از هیچ کسی، هیچ وقت برای تبریک و بزرگداشت کارگران چیزی نشنیدم. رهبر این حضرات، مسعود رجوی به کارگران و زحمتکشان ایران اهمیتی نمی داد. وقتی از او پرسیده می شد سازمان برای جلب نظر و جذب کارگران ایران چه اقدام مهمی انجام داده است؟ پاسخ این بود که؛ “دهه چهل و پنجاه که نیست.مدت زمان زیادی است که لباس کارگری مان را دورانداخته ایم. دست های ما بجای پتک و سندان، سلاح برداشته است. کارگران بخشی از توابع تعادل قوا در جامعه هستند. اگر در جامعه کار مهم، پر سروصدا و مستمر انجام دهید(عملیات، ترور،انفجار)، طلسم اختناق می شکند و آنوقت تشکل های کارگری هستند که با تمامیت مردم به ما می پیوندند!”
بر همین سیاق بود که تعداد زیادی از نیروی کار جوان به جستجوی کار در کشورهایی مانند ترکیه، پاکستان، امارات و … در دام فرقه رجوی گرفتار آمدند و سراز پادگان اشرف درآوردند.اکثر آنها نه شم سیاسی داشتند و نه به دنبال بازار سیاست.بلکه در جستجوی کار و زندگی در خارج از ایران بودند. رجوی با آنها چه کرد؟ گزارشات و افشاگری های آنان که در اینترنت منتشر گردیده، میزان دفاع از حقوق کارگران در فرقه رجوی را به درستی بیان می دارد!
بیش از یک دهه تنها در پادگان اشرف نزدیک به سه هزار کارگر در پروژه های مختلف از جمله در قسمت نظامی کار می کردند.آنها حتی با کارگران عراقی و سودانی که در پایگاه های مجاهدین کار می کردند، به همین شکل برخورد می نمودند. آنها از کارگران عراقی و سودانی در عملیات های بزرگ خود استفاده می کردند.در عملیات های موسوم به مهران،فروغ و مروارید بیش از هزار کارگر در پشت صحنه عملیات وبعضا در مواضع خمپاره، توپخانه،موشکی و زرهی شرکت داشتند.آنها علاوه بر شستشوی مهمات سنگین، در کار گلوله گذاری و کشیدن طناب شکلیک توپ و خمپاره نیز شرکت داشتند و به همین دلیل هر روز چند برابر حقوق می گرفتند.تعدادی از آن کارگران در برخی عملیات ها کشته و زخمی شدند.
اما در شرایط عادی فشار روی همان کارگران زیاد بوده و حقوق خیلی کمی می دادند.چندین بار شاهد اعتصاب و اعتراض چند روزه آنها بودم.از حقوق پایین ناراضی بودند، وسیله ایاب و ذهاب نداشتند.غذا به کارگران داده نمی شد،بهداشت وتوالت مناسب نداشتند، وقت استراحت ظهر آنان نیم ساعت بود،… بیمه کار نداشتند و تا آنموقع چند کارگر در حین کار کشته یا زخمی شده بودند.تشکیلات رجوی آنها را به شدت سرکوب می نمود و در این رابطه ناراضیان کارگری را به مقامات اطلاعات و امنیت عراق تحویل می داد که از سرنوشت بعدی آنان امکان کسب اطلاع وجود نداشت.اینها نمونه اندکی است از آنچه که من شخصا شاهد بودم.
فرقه رجوی در تلاش برای بقا از هر وسیله ضد مردمی استفاده نموده است. مسئله کارگران نیز یکی از همان موضوعات و ابزاری برای عرض اندام است. وگرنه آنها مادون مفهومی تحت عنوان حقوق بشر، “کارگران” و “روز جهانی کارگر” می باشند!
11 اردیبهشت 1393 – اول ماه می 2014
جواد فیروزمند
