دغلکاری و فرار از پاسخ
وقتی رجوی سازوکارهای جامعه مدرن را اسباب تحمیق می کند؟!
رهبری مجاهدین بیش از سه دهه است رقابت های جناحی و سیاسی داخل ایران را بهانه و مستمسک فریب و توجیه شکست های استراتژیکی برای هواداران و تشکیلات قرار داده است. این توجیهات بارها با عناوین پرطمطراق یک سره و دو سره کردن حاکمیت و یا تضاد جناح ها دستمایه تحلیل ها و پیش بینی های سراب گونه او قرار گرفته و همچنان این رویه به عنوان تنها راه فرار و فرافکنی دنبال می شود. اهمیت این دستاویز تا آنجا بوده و هست که هر از چندی با تاکید روی این مبنا و یادآوری، تشکیلات را همچنان را در مواجه با پرسش های کلیدی مجاب و به سکوت وادار کند. از جمله در پیام آموزشی بهمن سال ۸۸ در بیان سلسله مراتب تضادها و اهمیت آنها می نویسد:
“اصل سوم- در تضاد دو باطل و دو نیروى ارتجاعى، تا آنجا که به ما مربوط مى‌‌شود و در حیطه ما مى‌گنجد، باید ضعیف تر را علیه قویتر تقویت کرد. البته حدّش این است که نیروى برحق که در اصل اول گفتیم تخطئه و تضعیف نشود والا نقض غرض مى‌‌شود.”
هر چند رجوی سالها این قاعده را تعطیل و اساسا به چیزی تحت عنوان سلسله مراتب تضادها در حاکمیت اعتقادی نداشت و پس از برکناری بنی صدر اتفاقا یکی از افتخارات و پیروزی های اش را یک پارچه کردن حاکمیت که به زعم او یکسره در اختیار ارتجاع قرار داده، می دانست. در آن زمان یکی از دلایل ذوق زدگی رجوی این بود که توانسته با تقویت جناح لیبرال به نمایندگی بنی صدر در مقابل حزب جمهوری که او نماینده ارتجاع می دانست توانسته با یکپارچه کردن حاکمیت هم تمامی شک و شبهات در مورد مشروعیت رژیم را بر طرف کرده و هم در دراز مدت خواهد توانست با جناحی که فاقد پیچیدگی های لازم برای دفاع در مقابل نیروی مترقی تر از خود است وعده سرنگونی را محقق کند. اما بعد از آن رجوی کاملا ریل عوض کرد و تا همین بهار سال جاری هرکس ضرورت استفاده از این تضادها در پروسه سرنگونی را به ایشان یادآوری می کرد یکسره با اتهام رژیمی شدن و وابستگی به حاکمیت متهم می گردید. اوج این به اصطلاح تضادهای نادیده انگاشته شده به انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۷۶ و متعاقب آن انتخابات دوره ششم مجلس شورا بر می گردد. در آن زمان لجاجت رجوی در به رسمیت شناختن این تضادها و به قول او تضاد سوم در سلسله مراتب تضادها به حدی بود که تاکیدات امثال آقای متین دفتری و برخی دیگر که به جامعه نگاهی واقع بینانه داشتند در مقابل نگاه دگم و جزمی رجوی که حاکمیت را یکپارچه و تضادها را ساختگی و نمایش تلقی می کرد، باعث ریزش و جدایی آنها از شورای ملی مقاومت رجوی گردید. نکته اما وقتی است که همزمان با روی کار آمدن احمدی نژاد رجوی بار دیگر مدعی یکپارچه شدن مجدد حاکمیت و به قدرت گرفتن یکسره نهادهای قدرت در سمت رقبای اصلاح طلبان گردید. اما بدون این که به روی مبارک بیاورد که پس آن اصل سلسله مراتب تضادها که الزاما می بایستی در انتخابات سال ۷۶ به حمایت تلویحی و حداقل تقویت اصلاح طلبان در مقابل اصول گرایان نمود پیدا می کرد، در عالم واقع چه تاثیری بر موضع گیری های او بجا گذاشت. نکته جالب این مقطع اتفاقا این بود که رجوی نه تنها هیچ حمایت تلویحی و آشکاری از خاتمی نکرد که بوضوح همسو با جریان مخالف او از هیچ اتهام و دغل بازی و جوسازی دریغ نکرد. و هیچ وقت هم حاضر نشد توضیح بدهد که اگر :
“این یک دستگاه منطقى است که از شاخص حقانیت و ترقى و انقلاب چیده مى‌‌شود و با آن مَحَک مى‌خورد. (و) بر این اساس تا وقتى که استبداد دینى و رژیم ولایتفقیه در کشور ما حاکم است، همه تضادها علیه آن و به‌سود تغییر دادن و سرنگون کردن آن باید حل شود. اعم از تضادهاى واقعى در درون رژیم، یا تضادهاى بیرون رژیم و هم‌چنین تضادهاى بینالمللى.”
در این صورت منطق ایشان کجا را سیر می کرد.
رجوی با همین اصول!! که گاه به فراموشی سپرده می شوند و گاه به اصل تغییرناپذیر تبدیل می شود، بیش از سه دهه است جماعت اطراف خود اعم از روشنفکر و سیاسی و مرید و ذوب شده در انقلاب را سرکار گذاشته است. ابداع واژه هایی همچون جنگ جناح ها، یک سره شدن و شقه و شکاف در راس و دو سره شدن و … تمامی در همین راستا قابل فهم و معنی است. و الا در عالم واقع صورت مسئله چیزی است ورای این تصورات نه خام اندیشانه که مزورانه و فریبکارانه! و تا امروز معلوم نشده که در طول این سی و خرده سال و این همه یک سره شدن و دو سره شدن و شقه شدن و نشدن حاکمیت در نهایت جناب رجوی چه نفعی در پروسه سرنگونی اش برده و بالاخره چه زمانی قرار است اصول سوم سلسله مراتب تضادهای رجوی تخم دو زرده بکند.
اما اصل قضیه چیست؟ واقعیت این است که هر آدم عاقلی می داند رقابت های جناحی و بعضا چالش ها و کشمکش های سیاسی و بعضا تضادها بر سر تصاحب قدرت و نهادهای مشتق از جمله قوه مقننه و مجریه و … جزو ملزومات و بدیهیات و مکانیزم به دست یافتن قدرت توسط یک جناح و به همان نسبت اسباب به حاشیه رفتن یک جناح یا جناح های دیگر از کانون قدرت و برای یک مدت مشخص است. نگارنده ادعایی مبنی بر این که رقابت های سیاسی در ایران همجنس و هم مرتبه با سایر کشورهای دمکراتیک است ندارد، اما به این معنی هم نیست که بتوان این رویه و رقابت ها را چنانچه رجوی ادعا می کند به جنگ جناح ها و آنگونه که فرهنگ لغات رجوی می خواهد تعبیر و برداشت کند. این قاعده به انحاء مختلف در تمام کشورهایی که حزب و جناح و رقابت سیاسی و انتخاباتی دارند در اشکال مختلف و متنوع جاری و ساری است و اساسا نتیجه ای جز این در بر ندارد که قدرت بر اساس نفوذ و تاثیرگذاری هر جناحی بر مردم در اختیار یکی و به همان قاعده از اختیار دیگری خارج شود. کسب کرسی های پارلمان نیز به تاثیر از همین وضعیت امری کاملا طبیعی و عرفی است. چنانکه در ایران نیز هرازچندی قوه مجریه و مقننه همزمان بر اساس میزان نفوذ یک جناح در میان مردم به تناوب در اختیار یک جریان و یا بین جناح های مختلف دست به دست شده است. رهبری مجاهدین اما سه دهه است با دروغ و فریبکاری این قاعده عرفی را دستمایه وعده سرنگونی و متعاقب آن بهانه و توجیهی برای فرار از پاسخگویی و سرکار گذاشتن تشکیلات قرار داده است.
تاکیدم این است که رجوی در تمامی این سالها از آنجا که اساسا بویی از رقابت و انتخابات و حتی تضاد و تقابل به مفهوم نوین و مدرن آن نبرده، از این قاعده بدیهی و عرفی و پذیرفته شده در جهت تحمیق و توجیه و فرافکنی و فرار از پاسخگویی و فریب دادن جماعتی که هنوز مسحور و مفتون تحلیل های طبقاتی و بعضا من درآوردی هستند، نهایت استفاده را برده است. برای درک اهمیت موضوع و توفیقاتی که رجوی در سایه همین اصول!! برای تحمیق باقیمانده تشکیلات اش کسب کرده، کافی است نگاهی گذرا به محتوای و موضوع نشست های یکی دو سال اخیر و بخصوص نشست عید قربان سال ۸۸ بیندازیم، تا ببینیم او در طی این سالها چه کلاه گشادی سر مستعمین این بحث ها گذاشته است.
دغلکاری رجوی در این است که به جای استعمال و بکار بردن واژه رقابت سیاسی و حتی تقابل سیاسی، مدام جنگ جناح ها و شقه و شکاف و یک سره شدن و دو سره شدن قدرت لق لق زبان اش شده و کسی هم درباره محتوای و حداقل معنی و یا تفاوت این واژه ها با رقابت جناحی که در تمامی کشورهای دمکراتیک به رسمیت شناخته می شود، سوال نمی کند.
بهار ایرانی- مجاهدین دبلیو اس
