چندی پیش در صفحه شما خبری خواندم که گروه مجاهدین خلق درپارلمان اروپا جنجالی بپا کرده اند و زد و خورد هایی شده و دو نفر از آنها یکی فلج شده و دیگری چشمش را از دست داده است. یعنی هنوز آن خشونت ها در خارج از ایران هم انجام میشود. چگونه میتوانیم با این روشی که خدمتتان عرض کردم، چه با مجاهدین خلق و چه با روشنفکرانی که نمیدانند بتوانیم دموکراسی در ایران پیاده کنیم؟
فرامرز دادرس: مجاهدین خلق یک تاریخ پنجاه ساله دارند که نمیخواهم اشاره به گذشته اینها بکنم چون دهها کتاب و ساعت ها گفتگو نیاز دارد اما به آخرین مواضع و شرایطی که مجاهدین الان دارند اشاره می کنم که در این یک ماه گذشته هم من چند تا برنامه رادیو تلویزیونی داشته ام که در این مورد هم صحبت کردم و خیلی هم بیننده داشت و خیلی هم شنونده از جاهای مختلف. خدمتتان عرض کنم که ببینید، پس از این که مجاهدین آمدند به پادگان اشرف و بعد از زمانی که اینها را از آن پادگاه اشرف در بیابانهای عراق در دیالی انتقالشان دادند به آنطرف بغداد و نزدیک به فرودگاه بغداد جایی بنام “لیبرتی” که بعدها خودشان گفتند پایگاه لیبرتی، در آنجا یک عملیاتی در مذاکرات امریکایی ها و عراقی ها و جمهوری اسلامی در دوران آقای اوباما انجام شد و یک عملیاتی کلید خورد که در واقع این عملیات را که در اینجا به زبان فرانسه میگویند “دسانسبلیزاسیون”، یعنی “حساسیت زدایی”. خوب، مجاهدین معمولا همیشه تبلیغ میکردند در رسانه هایشان و بلندگوهایشان که ما تنها آلترناتیو جمهوری اسلامی هستیم. یعنی هیچ کس نیست بجز ما. و خیلی سالها هم موفق شده بودند که این مسئله را در افکار عمومی ایرانیان و حتی گروههای دیگری که مخالف اینها بودند جا بیاندازند و حتی باعث وحشت گروههای دیگر ایرانی و آپوزیسیون ایرانی شده بودند که حسرت میخوردند گاهی به این امکاناتی که مجاهدین داشتند.
این باعث شده بود که در واقع جلوی اینها یک عقب نشینی ای از ترس میکردند. کوتاه می آمدند. و مجاهدین هم توانسته بودند خودشان را جا بزنند بعنوان “آپوزیسیون” مخالف جمهوری اسلامی و حتی “تنها آپوزیسیون”. و کسی هم اگر میخواست علیه این سازمان جبهه بگیرد یا انتقاد بکند را بشدت سرکوب میکردند. این سرکوبها هم غالبا سرکوبهای رسانه ای بود مخصوصا با بوجود آمدن اینترنت و سهولت ها در اینترنت اینها صحنه سازی می کردند و پرونده سازی می کردند. عکسها را دستکاری می کردند و همان کارهایی که معمولا رسم اینهاست که می کنند و بعد هم اگر امکانش را داشتند اینها را با هجوم فیزیکی کتک میزدند و از بین میبردند و کاری میکردند که مردن بترسند. اما دقیقا سی سال پیش آخرین عملیاتی که مجاهدین انجام دادند در خاک عراق حمله ای بود که به استانهای غربی ما کردند ….
(…)
… هنگامی که در سال ۲۰۰۳ پلیس امنیت فرانسه حمله کرد به مقر مجاهدین در شمال غربی پاریس در منطقه ای بنام اور سور اواز، که آنجا چهار تا ویلای بزرگ هست و صد و پنجاه هکتار هم اینها زمین خریده اند و آنجا تشکیلاتی دارند اینها همه بنام خانواده رجوی است یعنی رجوی و برادرانش و نه بنام مجاهدین چون مجاهدین در خیلی جاها محکومند و محکوم بوده اند. حتی الان هم در فرانسه اینها محکومند و سال گذشته در ژوئیه ۲۰۱۶ آخرین اظهار نظری که وزارت خارجه فرانسه در مورد مجاهدین کرده است بسیار جالب است که من ترجمه کردم و در همین صفحه فیسبوک من هم پیدا میشود کرد.
از وزارت خارجه سوال میشود که روابط شما با سازمان مجاهدین خلق ایران چگونه است؟ و وزارت امور خارجه فرانسه اعلام می کند که ما هیچگونه رابطه ای با این سازمان نداریم. عرض کنم که در بسیاری نقاط اینها را از لیست سیاه گروههای تروریستی آوردند بیرون. از جمله امریکایی ها. اما در فرانسه هنوز اینها در آن لیست هستند و بیرون هم نیامده اند بنابراین محدودیت های قانونی دارند. یعنی از نظر حقوقی بعنوان یک شخصیت حقوقی در واقع گفتند که این سازمان در واقع مشوق خشونت هست .
