نادر گلچین، خواننده موسیقی ایرانی، روز جمعه ۳۱ شهریور در تهران درگذشت. او مدت‌ها از بیماری ریوی رنج می‌برد و روزهای آخر زندگی را در بیمارستان گذراند. گلچین به هنگام مرگ ۸۱ ساله بود.
گلچین سبک خاص خود را در موسیقی داشت. او که در ابتدا خواننده محلی گیلان بود در سال ۱۳۳۹ به تهران آمد و فعالیت‌های هنری خود را در وزارت فرهنگ و هنر دنبال کرد.
گلچین به گفته صاحب‌نظران از تحریرهای شمرده و پخته آوازی برخوردار بود و سعی می‌کرد محدوده صدایش را بشناسد. به ویژه در ادای کلمات و خوانش درست شعرها تسلطی قابل اعتنا داشت.
گلچین آوازخوانی را صرفا از طریق گوش‌دادن به رادیو یاد گرفته بود. او گفته بود: «من هیچگاه معلمی نداشته‌ام تا موسیقی را سینه به سینه از او یاد بگیرم، اما از هر آنچه خوشم می‌آمد بهره‌برداری می‌کردم. بارها شده بود که از مدرسه فرار می‌کردم به قهوه‌خانه می‌رفتم تا صدای موسیقی را از رادیوی قهوه‌خانه بشنوم.»
گلچین از جمله خوانندگان شناخته شده موسیقی ایرانی بود که البته بیشتر کارهایش به سال‌های پیش از انقلاب بازمی‌گردد. او بالغ بر سیصد ترانه و اجرا داشت و در کارنامه‌اش آثاری چون «یوسف گم گشته»، «مرغ سحر»، «ناوک مژگان»، “قصه شهر عشق”، “مسبب”، “من دیگه بچه نمیشم” و آلبوم‌های “گریز”، “نفس باد صبا”، “زلف بنفشه” دیده می‌شوند.
“یوسف گم‌گشته”، “ناوک مژگان”، “قصه شهر عشق”، “مسبب” و “من دیگه بچه نمیشم” از کارهای گلچین بودند که با استقبال قابل اعتنایی روبرو شدند.
گلچین در سال‌های پس از انقلاب پس از ۳۵ سال کناره‌گیری تنها آلبومی به نام “گریز” که کار مشترک با فریدون شهبازیان است منتشر کرد.
وی در طول سال های فعالیت خود در موسیقی با هنرمندان بزرگی چون فرامرز پایور، منصور صارمی، پرویز یاحقی، حبیب‌الله بدیعی، علی‌اصغر بهاری، جلیل شهناز، فرهنگ شریف، فضل‌الله توکل، جهانگیر ملک، امیرناصر افتتاح، محمد اسماعیلی، آبتین اجلالی و منصور نریمان همکاری کرد.
همکاری با آهنگسازان و هنرمندانی همچون فریدون شهبازیان، عماد رام، مجتبی میرزاده، حسن یوسف زمانی، عبدالکریم مهرافشان، عباس خوشدل، همایون خرم، مهدی خالدی، محمد حیدری، فرامرز پایور هم از دیگر اجزای کارنامه هنری اوست.
