در نوامبر ۲۰۱۱، ژیزل پلیکو متوجه شد که بیش از اندازه می‌خوابد.
ژیزل اکثر آخر هفته‌ها را در خواب عمیق به سر می‌برد و از این وضعیت ناراحت بود، زیرا در طول هفته به عنوان مدیر زنجیره تأمین سخت کار می‌کرد و اوقات فراغتش برایش بسیار با ارزش بود.
اما نمی‌توانست بیدار بماند و اغلب بدون آنکه متوجه شود به خواب می‌رفت. ساعت‌ها بعد بیدار می‌شد بدون آنکه به خاطر بیاورد چگونه به خواب رفته است.
اما، ژیزل ۵۸ ساله از زندگی‌اش راضی بود. او خود را خوش‌شانس می‌دانست که همسرش دومینیک پس از ۳۸ سال زندگی مشترک هنوز در کنارش است. حالا که سه فرزندشان کارولین، دیوید و فلوریان بزرگ شده بودند، این زوج قصد داشتند به زودی بازنشسته شوند و به روستای مازان با ۶۰۰۰ نفر جمعیت در منطقه زیبای پرووانس در جنوب فرانسه نقل مکان کنند. در آن‌جا آقای پلیکو می‌توانست دوچرخه‌سواری کند و ژیزل می‌توانست سگ بولداگ فرانسوی‌شان، لانکوم، را به پیاده‌روی‌های طولانی ببرد.
ژیزل از زمان آشنایی‌شان در اوایل دهه ۱۹۷۰ عاشق دومینیک بود. «وقتی آن مرد جوان را با ژاکت آبی دیدم، در نگاه اول عاشق‌اش شدم»، این چیزی است که ژیزل سال‌ها بعد می‌گوید. هر دوی آنها پیشینه خانوادگی پیچیده‌ای داشتند که با از دست دادن عزیزان و آسیب‌های روحی همراه بود، اما در کنار هم آرامش یافته بودند. چهار دهه زندگی مشترکشان با مشکلاتی همراه بود، مانند مسائل مالی مکرر و رابطه ژیزل با یکی از همکارانش در اواسط دهه ۱۹۸۰. اما از پس مشکلات‌شان برآمده بودند.
سال‌ها بعد، هنگامی که وکیلی از ژیزل خواست رابطه‌شان را توصیف کند، او گفت: «دوستان‌مان همیشه می‌گفتند ما زوج کاملی هستیم. من هم فکر می‌کردم تا آخر عمر در کنار هم خواهیم بود.»
در آن لحظه، ژیزل و دومینیک در دو سوی مخالف دادگاهی در شهر آوینیون، نزدیک مازان، نشسته بودند. ژیزل در کنار فرزندان و وکلایش بود، و دومینیک با لباس خاکستری زندان در جایگاه شیشه‌ای متهمان نشسته بود.
دومینیک به اتهام تجاوز خشن با حداکثر مجازات زندان مواجه بود و به‌سرعت، هم در فرانسه و هم در خارج از آن، – به گفته دختر خودش – به‌عنوان «یکی از بدترین شکارچیان جنسی در ۲۰ سال اخیر» شناخته شد.
اما در سال ۲۰۱۱، که ژیزل متوجه شد که بیش از حد می‌خوابد، هیچ‌گاه نمی‌توانست پیش‌بینی کند که اوضاع به این شکل پیش خواهد رفت.
ژیزل نمی‌دانست که شوهرش دومینیک پلیکو، در نزدیک به ۶۰ سالگی و بازنشستگی، زمان زیادی را در اینترنت می‌گذراند. او اغلب در انجمن‌ها و اتاق‌های گفتگویی که محتوای جنسی – اغلب افراطی یا غیرقانونی – در آنها به راحتی در دسترس بود، با کاربران صحبت می‌کرد.
دومینیک بعدها در دادگاه، این دوره را نقطه آغاز «انحراف» خود پس از آسیب‌های دوران کودکی ناشی از تجاوز و آزار و سوءاستفاده تعریف کرد. او گفت: «ما زمانی منحرف می‌شویم که چیزی را پیدا کنیم که به ما ابزار لازم را می‌دهد: اینترنت.»
بین سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱، مردی که ادعا می‌کرد پرستار است، عکس‌هایی از همسرش را که تا حد بیهوشی به او قرص‌های خواب‌آور داده بود، برای آقای پلیکو فرستاد. او همچنین دستورالعمل‌های دقیقی را به پلیکو داد تا بتواند همین کار را با ژیزل انجام دهد.
پلیکو در ابتدا تردید داشت، اما این تردید چندان طول نکشید.
پلیکو با آزمون و خطا دریافت که با دوز مناسبی از قرص‌ها می‌تواند همسرش را به خوابی چنان عمیق فرو ببرد که هیچ چیز او را بیدار نکند. این قرص‌ها را پزشکش به طور قانونی تجویز کرده بود، زیرا تصور می‌کرد پلیکو به دلیل مشکلات مالی دچار اضطراب است.
سپس می‌توانست لباس‌های زیری را که ژیزل از پوشیدنشان امتناع می‌کرد، به او بپوشاند یا با او اعمال جنسی انجام دهد که ژیزل هرگز در حالت هوشیاری نمی‌پذیرفت. پلیکو می‌توانست این صحنه‌ها را فیلمبرداری کند، که ژیزل در حالت بیداری هرگز اجازه آن را نمی‌داد.
در ابتدا، پلیکو تنها کسی بود که به ژیزل تجاوز می‌کرد. اما تا زمانی که این زوج در سال ۲۰۱۴ در مازان ساکن شدند، او روش‌های خود را کامل کرده و دامنه آن را گسترش داده بود.
او بعدها اعتراف کرد که آرام‌بخش‌ها را در یک جعبه کفش در گاراژ نگهداری می‌کرد و حتی برندهای مختلف آرام‌بخش را امتحان می‌کرد، زیرا نوع اول طعمی «بسیار شور» داشت و نمی‌توانست بدون اینکه همسرش متوجه شود، آنها را به غذا و نوشیدنی‌اش اضافه کند.
پلیکو در یک اتاق گفتگوی آنلاین به نام «بدون اطلاع او» مردانی از تمام سنین را برای سوءاستفاده از همسرش به خانه دعوت می‌کرد.
او این صحنه‌ها را نیز فیلمبرداری می‌کرد.
پلیکو در دادگاه اعتراف کرد که ۷۱ مردی که طی یک دهه به خانه‌شان آمدند، کاملاً از وضعیت بیهوشی همسرش آگاه بودند. او در گفتگویی آنلاین به یکی از آنها گفته بود: «تو هم مثل من هستی، از تجاوز لذت می‌بری.»
با گذشت زمان، آثار سوءاستفاده‌هایی که خانم پلیکو شب‌ها متحمل می‌شد، به تدریج در زندگی روزمره‌اش نمایان شد. او وزن کم می‌کرد، موهایش دسته دسته می‌ریخت و و بی‌هوشی‌هایش بیشتر می‌شد. ژیزل کاملاً مضطرب بود و احساس می‌کرد در آستانه مرگ قرار دارد.
خانواده ژیزل نگران شده بودند. زیرا هنگامی که به دیدار آنها می‌رفت سالم و پرانرژی به نظر می‌رسید.
پی‌یِر، داماد ژیزل، گفت: «وقتی به او زنگ می‌زدیم، اغلب دومینیک جواب می‌داد. او می‌گفت ژیزل خواب است، حتی در وسط روز. اما این موضوع باورپذیر به نظر می‌رسید چون وقتی پیش ما بود خیلی کار می‌کرد و جنب و جوش داشت، به‌ویژه دنبال نوه‌ها می‌دوید.»
رفتن به اداره پلیس همه چیز را تغییر داد
گاهی اوقات ژیزل به مرز شک و تردید می‌رسید. یک بار، متوجه رنگ سبز آبجویی شد که شوهرش به او داده بود و با عجله آن را در سینک ریخت.
یک بار دیگر، متوجه لکه سفیدکننده‌ای روی شلوار جدیدی شد که به یاد نمی‌آورد چگونه ایجاد شده است. ژیزل تعریف می‌کند که از شوهرش پرسیده بود: ««نکند داری مرا با دارو بی‌هوش می‌کنی؟» دومینیک با گریه پاسخ داده بود: «چطور می‌توانی مرا به چنین کاری متهم کنی؟»
با وجود همه این‌ها، ژیزل اغلب احساس خوش‌بختی می‌کرد که در حالی که با مشکلات سلامتی‌اش دست و پنجه نرم می‌کند، دومینیک در کنارش است. او دچار مشکلات زنانگی شد و چندین آزمایش عصب‌شناسی انجام داد تا ببیند آیا به آلزایمر یا تومور مغزی که از آن می‌ترسید مبتلا است یا نه. اما نتایج هیچ‌کدام از این آزمایش‌ها نمی‌توانست دلیل خستگی روزافزون و بی‌هوشی‌های مکررش را توضیح دهد.
چند سال بعد، در جریان دادگاه، از جوئل، برادر دومینیک که پزشک بود، پرسیده شد چگونه ممکن است متخصصان پزشکی هرگز نشانه‌ها را کنار هم نگذاشته و متوجه نشده باشند که ژیزل قربانی پدیده کمتر شناخته شده «تسلیم شیمیایی» – تجاوز با استفاده از دارو – بوده است. او پاسخ داد: «در حوزه پزشکی ما فقط چیزی را پیدا می‌کنیم که به دنبالش هستیم و تنها به دنبال چیزی می‌گردیم که می‌شناسیم.»
ژیزل تنها زمانی که از مازان دور بود احساس بهتری داشت – نکته‌ای عجیب که خودش هم به سختی متوجه آن می‌شد.
ژیزل در دادگاه بازگو کرد که در بازگشت از یکی از این سفرها در سپتامبر ۲۰۲۰ بود که دومینیک با گریه به او گفت: «کار احمقانه‌ای کردم. مرا در حال فیلمبرداری از زیرِ لباس زنان در یک سوپرمارکت دستگیر کردند.»
ژیزل گفت که بسیار شگفت‌زده شده بود، چرا که «در ۵۰ سال گذشته او هرگز رفتاری نامناسب با زنان نداشت یا هیچ کلمه توهین‌آمیزی نسبت به آنها به کار نبرده بود».
ژیزل گفت که او را بخشید اما از دومینیک خواست قول دهد که به دنبال کمک خواهد رفت.
ژیزل گفت دومینیک پذیرفت و «ما دیگر به این موضوع نپرداختیم».
اما دومینیک احتمالاً می‌دانست که پایان ماجرا نزدیک است.
مدت کوتاهی پس از دستگیری دومینیک در سوپرمارکت، پلیس دو تلفن همراه و لپ‌تاپ او را ضبط کرد. در این وسایل، بیش از ۲۰ هزار ویدئو و عکس از صحنه‌های تجاوز او و دیگران به همسرش کشف شد.
ژرمی بوس پلاتی‌یر، مدیر تحقیقات، به دادگاه گفت: «من ساعت‌ها آن ویدئوها را تماشا کردم. بسیار آزاردهنده بود و تأثیر زیادی روی من گذاشت.»
استفان گال، همکار او، گفت: «در ۳۳ سال کار در پلیس، هرگز چنین چیزی ندیده بودم. منزجرکننده و تکان‌دهنده بود.»
تیم تحقیقاتی او مأمور شناسایی مردان حاضر در ویدئوها شد. آنها با استفاده از فناوری تشخیص چهره، تصاویر و نام‌هایی را که دومینیک با دقت ثبت کرده بود، بررسی و مقایسه کردند.
در نهایت، آنها موفق به شناسایی ۵۴ نفر از این افراد شدند، در حالی که ۲۱ نفر دیگر شناسایی نشدند.
برخی از مردانی که شناسایی نشده بودند، در گفتگوهایشان با دومینیک گفته بودند که آنها نیز به شرکای زندگی خود دارو می‌خورانند. آقای بوس پلاتی‌یر گفت: «این برای من دردناک‌ترین بخش پرونده است که بدانیم زنانی هستند که ممکن است هنوز قربانی شوهرانشان باشند.»
در ۲ نوامبر ۲۰۲۰، دومینیک و ژیزل پس از صرف صبحانه به اداره پلیس رفتند. آقای پلیکو در رابطه با حادثه فیلمبرداری مخفیانه از زیر لباس زنان احضار شده بود. یک مأمور پلیس از ژیزل خواست که به همراهش به اتاق دیگری برود. ژیزل تأیید کرد که دومینیک شوهرش است – «مردی عالی و خوب» – اما انکار کرد که هرگز در روابط جنسی گروهی یا سه‌نفره با او شرکت کرده باشد.
رئیس پلیس به او هشدار داد: «می‌خواهم چیزی را به شما نشان دهم که خوشایندتان نخواهد بود،» و سپس تصویری از خود او را در یک رابطه جنسی به او نشان داد.
در ابتدا، ژیزل هیچ یک از دو نفر در تصویر را نشناخت.
وقتی ژیزل افراد را شناخت، گفت: «از او خواستم فیلم را متوقف کند … همه چیز فرو ریخت، تمام آنچه در ۵۰ سال ساخته بودم نابود شد.»
او در حال بهت و ناباوری همراه با یک دوست به خانه فرستاده شد. ژیزل مجبور بود به فرزندانش بگوید چه اتفاقی افتاده است.
ژیزل با یادآوری آن لحظه گفت: «جیغ‌های دخترم برای همیشه در ذهنم حک شده است». کارولین، دیوید و فلوریان به مازان رفتند و خانه را تخلیه کردند. بعداً، تصاویری از کارولین که به نظر می‌رسید به او دارو خورانده شده بود نیز در لپ‌تاپ دومینیک پیدا شد، هرچند او سوءاستفاده از دخترش را انکار کرده است.
دیوید، بزرگترین فرزند خانواده، گفت که آنها دیگر هیچ عکس خانوادگی ندارند زیرا «همان موقع هر چیزی که به پدرم مربوط می‌شد را از بین بردیم.» در عرض چند روز، تمام زندگی ژیزل به یک چمدان و سگش خلاصه شد.
در این میان، دومینیک به جرائم خود اعتراف کرد و رسماً دستگیر شد. او از پلیس برای «رها کردنش از یک بار سنگین» تشکر کرد.
دومینیک و ژیزل تا زمانی که در سپتامبر ۲۰۲۴ در دادگاه آوینیون رو در روی هم قرار گرفتند، دیگر یکدیگر را ندیدند.
تا آن زمان، داستان مردی که یک دهه به همسرش دارو می‌خوراند و او را بی‌هوش می‌کرد و از غریبه‌ها برای تجاوز به او دعوت می‌کرد، در سراسر جهان پخش شده بود. تصمیم غیرمعمول و قابل توجه ژیزل برای کنار گذاشتن گمنامی و علنی کردن دادگاه برای عموم و رسانه‌ها، به گسترش این خبر کمک کرده بود.
ژیزل اظهار داشت: «می‌خواهم هر زنی که یک روز صبح بدون هیچ خاطره‌ای از شب قبل بیدار می‌شود، حرف‌های مرا به یاد بیاورد. تا دیگر هیچ زنی قربانی چنین کارهایی نشود. من در قربانگاه رذیلت قربانی شدم و ما باید درباره این موضوع صحبت کنیم.»
تیم حقوقی ژیزل همچنین موفق شد دادگاه را متقاعد کند که ویدیوهای ضبط‌شده، در محاکمه به نمایش درآیند. استدلال آنها این بود که این ویدیوها می‌توانند «فرضیه تجاوز تصادفی را رد کنند» – در پاسخ به ادعای مردان که در دفاع از خود گفته بودند قصد تجاوز به ژیزل را نداشتند چون نمی‌دانستند او بی‌هوش است.
زنی که برای تماشای دادگاه به آوینیون آمده بود، در ماه نوامبر گفت: «ژیزل می‌خواست به جای اینکه قربانیان شرم‌زده باشند، متجاوزان شرمنده شوند و موفق شد. او همه چیز را دگرگون کرد. ما انتظار چنین زنی را نداشتیم.»
آن مارتینا سنت-بوو، پزشک قانونی، گفت که پس از دستگیری دومینیک، ژیزل به وضوح دچار آسیب روحی شده بود، اما آرام و بی‌احساس به نظر می‌رسید – مکانیسم مقابله‌ای که اغلب بازماندگان حملات تروریستی از آن استفاده می‌کنند.
ژیزل خود گفته است که به «ویرانه‌ای» تبدیل شده و نگران است باقی عمرش برای بازسازی خودش کافی نباشد.
خانم سنت-بوو گفت که ژیزل را «فوق‌العاده مقاوم» یافته است: «ژیزل آنچه که می‌توانست او را نابود کند، به نقطه قوت خود تبدیل کرد.»
چند روز پیش از آغاز دادگاه، طلاق زوج پلیکو نهایی شد.
ژیزل به نام خانوادگی پیش از ازدواجش بازگشته است. او در طول محاکمه از نام پلیکو استفاده کرد تا نوه‌هایش بتوانند به نسبت خانوادگی خود «افتخار» کنند و از نام خانوادگی‌شان که به دومینیک مرتبط است، شرم نکنند.
ژیزل پس از آن به روستایی دور از مازان نقل مکان کرده است. او تحت نظر روانپزشک است اما هیچ دارویی مصرف نمی‌کند، زیرا دیگر نمی‌خواهد هیچ ماده‌ای وارد بدنش شود. او همچنان به پیاده‌روی‌های طولانی ادامه می‌دهد، اما دیگر احساس خستگی نمی‌کند.
در روزهای نخست دادگاه، پی‌یر، همسر کارولین، در جایگاه شهود قرار گرفت.
یکی از وکلای مدافع از پی‌یر درباره سال‌های اقامت در مازان پرسید، زمانی که ژیزل دچار فراموشی بود و شوهرش او را وظیفه‌شناسانه به جلسات درمانی بی‌نتیجه می‌برد. وکیل پرسید چگونه ممکن است خانواده متوجه نشده باشند چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟
پیر سرش را به نشانه تأسف تکان داد.
او گفت: «شما یک چیز را فراموش می‌کنید. نمی‌توان چیزی را که غیرقابل تصور است، تصور کرد.»
۵۰ مرد عادی که متهم به تجاوز گروهی به ژیزل پلیکو هستند
آنها جوان، پیر، تنومند، لاغر، سیاه‌پوست و سفیدپوست هستند. در میانشان آتش‌نشان، راننده کامیون، سرباز، نگهبان، یک روزنامه‌نگار و یک دی‌جی دیده می‌شوند.
این‌ها ۵۰ مردی هستند که متهم هستند به درخواست دومینیک پلیکو، همسر ژیزل به او تجاوز کرده‌اند. مردی حالا ۷۲ ساله که همسرش را برای یک دهه با قرص‌های خواب‌آور تجویزی بی‌هوش می‌کرده است.
این واقعیت که این مردان به‌نوعی نماینده طیف وسیعی از جامعه فرانسه هستند، باعث شده آنها را «آقای هر کس» بنامند.
این افراد قرار است در پایان محاکمه‌ای که از سپتامبر آغاز شده، محکوم شوند. در صورت اثبات جرم، مجموعا ممکن است بیش از ۶۰۰ سال زندان در انتظارشان باشد.
برخی از آنها رفتار چالش‌برانگیزی از خود نشان می‌دهند، اما اغلب با نگاه‌هایی پایین‌افتاده به سئوالات قضات پاسخ می‌دهند و گاهی برای اطمینان به وکلای خود نگاه می‌کنند.
این ۵۰ نفر همگی از شهرها و روستاهایی در شعاع ۵۰ کیلومتری از روستای محل سکونت پلیکو‌ها در مازان هستند.
برخی وکلای مدافع، در عادی بودن این افراد، یک خط دفاعی ارزشمند یافته‌اند. آنتوان مینیه، وکیل سه نفر از متهمان، گفت: «افراد عادی کارهای خارق‌العاده انجام می‌دهند.»
او به بی‌بی‌سی گفت: «فکر می‌کنم تقریباً همه می‌توانند در شرایطی قرار بگیرند – خوب، شاید نه دقیقاً مانند این – اما ممکن است مستعد ارتکاب یک جرم جدی شوند.»
«بدنم به او تجاوز کرد، اما مغزم نه»
دادستانی بر اساس عوامل تشدیدکننده تجاوز، درخواست محکومیت ارائه داده است. از جمله اینکه چند بار متهمان به خانه پلیکو رفتند، آیا آنها به قصد لذت جنسی ژیزل پلیکو را لمس کردند و آیا تجاوز کامل انجام دادند.
ژوزف سی، ۶۹ ساله، مربی بازنشسته ورزش و پدربزرگی مهربان، در صورت اثبات جرم ممکن است به چهار سال زندان برای تعرض جنسی محکوم شود که سبک‌ترین حکم پیشنهادی دادستانی است.
در سوی دیگر طیف، رومن وی ۶۳ ساله قرار دارد که ممکن است به ۱۸ سال زندان محکوم شود. او با علم به اینکه اچ‌آی‌وی مثبت است، متهم است که شش بار بدون کاندوم به ژیزل پلیکو تجاوز کرده است.
دادستانی توانسته به این سطح از جزئیات دست یابد، زیرا برخلاف اکثر محاکمات تجاوز، شواهد بسیار زیادی علیه متهمان وجود دارد. تجاوزها تقریباً طی یک دهه توسط دومینیک پلیکو فیلمبرداری شده است و فیلم آنها موجود است.
دومینیک پولیکو همه اتهامات علیه خود را پذیرفته و به دادگاه گفته است که همه ۵۰ متهم دیگر نیز گناهکار هستند.
تمام این شواهد ویدیویی به این معنی است که هیچ‌یک از مردان نتوانسته‌اند انکار کنند که هرگز به خانه پلیکو نرفته‌اند. با این حال، اکثریت آنها قاطعانه با اتهامات تجاوز خشونت‌آمیز که احکام سنگینی به دنبال دارد، مخالفت کرده‌اند.
قانون تجاوز در فرانسه، تجاوز را به‌عنوان هر عمل جنسی که با «خشونت، اجبار، تهدید یا غافلگیری» انجام شود تعریف می‌کند و نیازی به اشاره به رضایت در آن وجود ندارد.
بنابراین، اگرچه بسیاری از متهمان اذعان دارند که آنچه انجام داده‌اند به‌طور فنی تجاوز محسوب می‌شود، اما استدلال می‌کنند که نمی‌توانند گناهکار باشند زیرا نمی‌دانستند ژیزل پلیکو در شرایطی نبود که رضایت خود را اعلام کند.
یکی از وکلای مدافع گفت: «بدون نیت ارتکاب جرم، نمی‌شود جنایتی وجود داشته باشد.»
کریستین ال، آتش‌نشان گفت: «بدنم به او تجاوز کرد، اما مغزم نه.»
این نمونه‌ای از استدلال پیچیده‌ای است که برخی از متهمان مطرح می‌کنند.
تنها کسی از میان این ۵۰ نفر که به تجاوز به ژیزل پلیکو متهم نیست، ژان-پیر مارشال ۶۳ ساله است که او را «مرید» دومینیک پلیکو می‌نامند.
او پس از یادگیری چگونگی دارو دادن به همسرش برای سوءاستفاده از او، به مدت پنج سال این کار را انجام داده و به آن اعتراف کرده است.
او جنایات خود را به آشنایی با دومینیک پلیکو نسبت داده و گفته است: «او مثل یک پسرعمو، اطمینان‌بخش بود.»
دادستانی خواستار حکم ۱۷ سال زندان برای او شده است.
«فریب‌خورده و گمراه شده توسط پلیکو»
احمد تی، یک لوله‌کش ۵۴ ساله که ۳۰ سال است با عشق دوران کودکی‌اش ازدواج کرده، گفته اگر می‌خواست به کسی تجاوز کند، زنی ۶۰ ساله را انتخاب نمی‌کرد.
ردوان آ، یک مرد بیکار ۴۰ ساله، استدلال کرد که اگر قصد تجاوز به ژیزل را داشت، اجازه نمی‌داد همسرش از او فیلم بگیرد.
برخی نیز گفته‌اند که از دومینیک پلیکو ترسیده‌اند. یکی از وکلا او را «شخصیتی نفرت‌انگیز» توصیف کرده است.
رضوان ئی، یک پرستار مرد، با گریه به دادگاه گفت که آن‌قدر از دومینیک پلیکو ترسیده بود که نمی‌توانست اتاق خواب را ترک کند.
او به قضات گفت: «شاید نتوانید از روی ویدیوها متوجه شوید، اما من واقعاً وحشت‌زده بودم!»
دیگران ادعا کرده‌اند که نوشیدنی‌هایی به آنها داده شده بود که با مواد مخدر آغشته شده و به همین دلیل چیزی از آن شب به یاد نمی‌آورند، هرچند دومینیک پلیکو این ادعا را رد کرده است.
اکثریت معتقدند که دومینیک پلیکو آنها را فریب داده است. او آنها را متقاعد کرده بود که در یک بازی جنسی با رضایت زن و شوهر شرکت می‌کنند.
کریستوف بروشی، وکیل ژوزف سی، به بی‌بی‌سی گفت: «آنها در موقعیتی قرار گرفتند که فریب خوردند.» او افزود: «آنها مورد سوءاستفاده قرار گرفتند.»
اما دومینیک پلیکو همیشه گفته است که به وضوح به مردان اطلاع داده بود که همسرش از این نقشه خبر ندارد.
او به آنها دستور داده بود که مراقب باشند همسرش را بیدار نکنند یا ردی از حضور خود بر جای نگذارند. مثلا دست‌هایشان را پیش از لمس کردن او گرم کنند یا عطر نزنند و سیگار نکشند.
او گفت: «همه آنها می‌دانستند، نمی‌توانند این را انکار کنند.»
خانواده‌ها در جستجوی پاسخ
از ماه سپتامبر، این ۵۰ مرد یکی پس از دیگری در دادگاه آوینیون حاضر شده‌اند.
معمولاً در پرونده‌های تجاوز، بررسی شخصیت متهمان ممکن است چندین روز طول بکشد. اما در این محاکمه، به دلیل تعداد بالای متهمان، این بررسی‌ها به چند ساعت محدود شده است. زندگی آنها با سرعت بی‌سابقه‌ای مورد بررسی قرار گرفته و اغلب جلسات دادگاه به مجموعه‌ای از داستان‌های سوءاستفاده و تروما تبدیل شده است.
سیمون ام، یک کارگر ساختمانی ۴۳ ساله، گفت که وقتی ۱۱ سال داشت، یک دوست خانوادگی که او را برای نگهداری از گاوهای خود در محدوده کالدونیای جدید (جزایر تحت تملک فرانسه) استخدام کرده بود، به او تجاوز کرده است.
ژان-لوک ال، پدر چهار فرزند و ۴۶ ساله، به دادگاه گفت که چگونه او و خانواده‌اش زمانی که کودک بود با یک قایق کوچک از ویتنام فرار کرده و چندین سال در یک اردوگاه پناهجویان در تایلند زندگی کرده بودند تا اینکه به فرانسه مهاجرت کردند.
فابین اس، مردی ۳۹ ساله با چندین محکومیت قبلی، از جمله قاچاق مواد مخدر و تعرض جنسی به یک کودک، گفت که از سنین پایین توسط پدر و مادر خوانده‌اش مورد آزار و ضرب و شتم قرار گرفته است. او مانند چند نفر دیگر، گفت که تنها در جلسات روان‌پزشکی که دادگاه ترتیب داده بود، متوجه شد که خاطرات مبهم و دردناک کودکی‌اش در واقع تجاوز بوده است.
بسیاری از همسران، شرکای زندگی و اعضای خانواده متهمان برای ارائه اظهارات به دادگاه فراخوانده شدند. آنها نیز به دنبال پاسخ بودند و آنطور که همسر یکی از آنها گفت تلاش می‌کنند بفهمند چگونه مردان زندگی‌شان «گرفتار چنین شرایطی شده‌اند.»
پدر سالخورده کریستین ال، آتش‌نشان، گفت: «من شوکه شدم، این رفتار اصلاً شبیه او نیست. او شادی زندگی من بود.»
این آتش‌نشان همچنین به خاطر داشتن تصاویر سوءاستفاده جنسی از کودکان تحت تحقیق است، همان‌طور که درباره چهار نفر دیگر نیز به همین دلیل تحقیق می‌شود و ممکن است با ۱۶ سال زندان مواجه شود. پدرش با حیرت گفت: «حتماً اتفاقی افتاده، شاید افسرده شده باشد.»
«همیشه کنار او خواهم بود»
کورین، همسر سابق تییری پا ۵۴ ساله و کارگر ساختمانی سابق، گفت که او همیشه نسبت به او و فرزندانشان «مهربان» و «محترم» بوده است و به نظر می‌رسد که درها را برای آشتی با او باز گذاشته است.
او گفت: «وقتی به من گفتند به چه چیزی متهم شده، گفتم: هرگز، غیرممکن است… اصلاً نمی‌فهمم چرا اینجا است.»
او معتقد بود که مرگ پسر ۱۸ ساله‌شان باعث شده شوهر سابقش دچار افسردگی عمیق شود، شروع به نوشیدن کند و در نهایت با دومینیک پلیکو ارتباط برقرار کند.
دوست‌دختر سابق ژوان ک، جوان‌ترین متهم که ۲۷ ساله و سرباز سابق ارتش فرانسه است، گفت: «همیشه کنار او خواهم بود، هر اتفاقی که بیفتد.»
او دو بار به تجاوز به ژیزل متهم شده است. اگرچه می‌دانست ژیزل پلیکو بی‌هوش است، اما گفت که متوجه نشده او رضایت نداده است.
زنی به نام سمیرا درحالیکه به شدت اشک می‌ریخت، گفت که او سه سال و نیم گذشته را «در جستجوی پاسخ» گذرانده است تا بفهمد چرا ژروم شش بار به خانه پلیکو‌ها رفته است.
او با گریه گفت: «ما هر روز رابطه جنسی داشتیم، نمی‌فهمم چرا او باید سکس را جای دیگری جستجو می‌کرد.»
او همچنان شریک زندگی ژروم است که در زمان دستگیری‌اش به‌عنوان فروشنده در یک سبزی‌فروشی کار می‌کرد.
ژروم یکی از معدود کسانی است که به تجاوز به ژیزل اعتراف کرده است و گفته که از ایده داشتن «کنترل کامل» بر او لذت می‌برده است اما این کار را به «شهوت غیرقابل کنترلش» نسبت داده است.
ژیزل پلیکو: آنها با آگاهی کامل به من تجاوز کردند
بسیاری از شرکای زندگی و همسران سابق یا کنونی متهمان آزمایش شدند تا مشخص شود آیا به آنها نیز مانند ژیزل دارو داده شده بود یا نه.
یکی از زنان گفت: «همیشه یک شوک وحشتناک خواهم داشت که آیا مرد محترم، مهربان و شیرینی که می‌شناختم، بدون اطلاعم به من هم تجاوز کرده است یا نه.»
از آغاز محاکمه، صحبت‌های زیادی درباره یافتن عاملی که همه این مردان را به هم متصل کند، مطرح شده است.
وکلای ژیزل گفته‌اند: «هیچ نقطه مشترکی به‌جز اینکه همه این مردان به میل خودشان به خانه پلیکو‌ها رفتند، یافت نشده است.»
اما یک عامل هست که بدون شک همه متهمان در آن مشترک‌اند: همه آنها آگاهانه تصمیم گرفتند به پلیس مراجعه نکنند.
ژاک سی، آتش‌نشان ۷۳ ساله، گفت که به آن فکر کرده بود اما «زندگی ادامه پیدا کرد».
پاتریس ان، برق‌کار ۵۵ ساله، گفت: «نمی‌خواستم یک روز کامل را در کلانتری هدر بدهم.»
در روزهای ابتدایی محاکمه، از ژیزل پلیکو پرسیده شد که آیا فکر می‌کند منطقی است که گفته شود این مردان توسط همسرش فریب خورده‌اند.
او سرش را تکان داد و گفت: «آنها اسلحه‌ای روی سرشان نداشتند. آنها با آگاهی کامل به من تجاوز کردند.»
ژیزل بعد از این سوال پرسید: «چرا به پاسگاه پلیس نرفتند؟ حتی یک تماس ناشناس می‌توانست زندگی من را نجات دهد.»
پس از مکثی کوتاه گفت: «اما هیچ‌کدام این کار را نکردند. حتی یک نفر آنها هم سراغ پلیس نرفت.»
