طرح جان بولتون، سفیر پیشین آمریکا در سازمان ملل متحد، برای خروج دولت ترامپ از برجام در صورت تحقق این پیامدها را خواهد داشت:
نخست، ایران به غنی سازی اورانیوم در سطح پیش از توافق یا حتی فراتر از آن چنان که تهدید کرده است برخواهد گشت و آزاد از هر گونه تحریم صدها میلیارد دلار دارایی در دسترس خواهد داشت. این برای رژیمی که همچنان شعار «مرگ بر آمریکا» سر می دهد ایده آل است.
دوم، شکاف پیشاپیش خطرناک در اتحاد ناتو عمیق تر خواهد شد. ایجاد این شکاف اولویت استراتژیک شماره یک روسیه است. این امر باعث می شود متحدان بر سر ایران با یکدیگر بجنگند که پیروزی بزرگی برای ولادمیر پوتین خواهد بود.
سوم، ممکن است بعضی از مفیدترین ابزارها برای مبارزه با گسترش و تکثیر جنگ افزار هسته ای تضعیف شود. به احتمال زیاد، شورای امنیت سازمان ملل متحد بر سر این مساله دو تکه خواهد شد و وتوی کشورها مانع هر گونه پیشرفت می شود. اگر آمریکا تصمیم به اعمال تحریم های ثانویه بگیرد حتی اروپایی ها با آن مخالفت خواهند کرد. این اغتشاش درسی برای دیگر کشورها در جهت ساخت جنگ افزار هسته ای خواهد بود.
چهارم، واکنش هماهنگ و موثر در برابر چالش های ناشی از ایران در پایان انقضای برجام غیرممکن می شود. یکی از اشکالات برجام این است که مفاد محوری آن در کمتر از ۹ سال منقضی می شود. ایالات متحده به زودی نیاز به یک استراتژی دارد که مانع غنی سازی با ظرفیتی بسیار بیشتر در ایران شود. برای این امر آمریکا به همکاری بریتانیا، چین، فرانسه، آلمان و روسیه نیاز دارد. دشمنی با آن ها کار را سخت تر می کند.
جان بولتون حق دارد که طول زمان برجام کوتاه است، تهران فعالیت هایش در ساخت جنگ افزار هسته ای در گذشته را اعلام نکرده، به نظر می رسد مراکز نظامی از بازرسی مستثنی است، میلیاردها دلار دارایی های ایران آزاد شده، و برای سرمایه گذاری و توافق های تجاری که بعضی شان هزینه فعالیت های تروریستی و نظامی ایران را تامین می کند محدودیتی وجود ندارد. اما باید از زمان موجود در برجام برای ایجاد اجماع بین المللی علیه بازسازی قابلیت های غنی سازی اورانیوم و تولید پلوتونیوم در ایران استفاده کنیم. تهدید ناشی از ایران از بین نرفته است و ممکن است به ناگهان بسیار وخیم تر شود.
مقاله ای از ویلیام توبی در فارین پالیسی
ترجمه از صدای آمریکا
