اگر پیام ها و اطلاعیه های رجوی در ده سال گذشته را شنیده باشیم، مملو از “پیروزی های درخشان مجاهدین” و طی شدن مراحل دشوار “مبارزه” است.مبارزه با حضور خانواده ها در مقابل پادگان اشرف و لیبرتی،مبارزه با ملاقاتی پدران،مادران و خانواده های داغدار،مبارزه با خروج از عراق،مبارزه با دنیای آزاد،مبارزه با ورود خبرنگاران،مبارزه با اعضا در داشتن اینترنت،تلفن و یک نفس هوای آزاد ،مبارزه با فرار از پادگان اشرف و لیبرتی، مبارزه با دولت مالکی،همراهی با شورشیان و مبارزه در سوریه،مصر،لیبی،مبارزه با سانسور(جاسوسی تحت عنوان افشاگری)،مبارزه با دولت ایران از داخل کمپ لیبرتی،مبارزه با جداشدگان و تهدید به قتل عام آنان،مبارزه با اعضای انتقالی به آلبانی،مبارزه با منتقدین واعضای جداشده شورا و …خلاصه از این دست “مبارزه” ها که نه تنها شری به دولت ایران نرساند بلکه خیلی هم به نفعشان شد.
“پیروزی های درخشان مجاهدین” همچنان ادامه دارد.دفتر مجاهدین در مقابل کاخ سفید افتتاح شد،نئوکان های آمریکایی با رجوی تحت قیمومیت اسرائیل و عربستان جبهه مشترک تشکیل داده و هر چند وقت یک بار جلسات پر خرج در پاریس برگزار کردند،سیمور هرش نوشت مجاهدین در نوادای آمریکا آموزش مخفی گذرانده ودانشمندان اتمی ایران را با کمک اسرائیل ترور کردند،رجوی به رفسنجانی پیام داد،پادگان اشرف فرو ریخت،هر روز یکی در جایی به خاک افتاد،سن و سال متوسط اعضا از 50 بالاتر رفت،بیماری ها فراگیر شد،سازمان ملل هیچ کاری نکرد،هیچ کشوری حاضر نشد “تروریست های محبوب” را بپذیرد،آمریکا هم یک میلیون برای جابجایی کمک کرد اما یکی را به خانه اش نبرد،مالکی سرجایش ماند و سقوط نکرد،شورشیان مسلح سوریه به دیدار مریم رجوی در اورسوراواز شتافند و عهد اخوت بستند،بشار اسد از سوریه تکان نخورد،چندین درگیری در پادگان اشرف،ده ها کشته و در نهایت فرو ریختن پادگان اشرف با 52 کشته و تعدادی زخمی،هر روز برای جداشدگان خط و نشان جدیدی ترسیم گردید، هر کسی انتقاد کرد به دامن “رژیم” رفت و مزدور اعلام شد و بالاخره پائیز آمد و اعتصاب غذای نامحدود در لیبرتی آغاز شد که هنوز هم ادامه دارد.
اینها تیتر اتفاقات و سرگذشت خفت بار ده سال گذشته است، که رجوی تحت عنوان “مبارزه” از آن ها یاد می نماید.”مبارزه” ای که به زعم او هیچ یک، نه تنها شکست نبوده بلکه از “پیروزی های درخشان نسل انقلاب مریم” عنوان گردیده است.با اینحال یک شعار استراتژیک از همه لحظات “مبارزه” و از “انقلاب مریم” به عمد کنار رفته و دیگر تکرار نمی گردد.دیگر کسی حال و رمقی برایش نمانده است تا بنویسد یا بگوید؛”مریم مهر تابان، می بریمش به تهران!” شعاری که دو دهه پیش بر بالای تانک های لشگر« فاطمه طهوری» در شهر مهران سرداده شد و پیش درآمدی برای “می بریمش به تهران” گردید.”امروز مهران، فردا تهران”،”مریم مهر تابان،می بریمش به تهران!”
عجب سرنوشتی است.تکرار تجارب تاریخی و جهنمی که قاتلان مردم ایران برای خود افروختند! کسانیکه نتوانستند یک پادگان کوچک برای خود در عراق نگه دارند،چگونه مدعی فتح تهران شده بودند؟ “فاتح مهران” و شعارش را جملگی بردند ،اما رجوی هنوز در خمار یک “ارتش خصوصی دیگر” از نوع “ارتش خصوصی صدام حسین” به داغ و ننگ در غرب نشسته است. تا جملگی این بار نه از “مهران” بلکه از راه واشنگتن و تل آویو در سوریه به تهران برسند.
عجب سرگذشتی است.سرگذشت نکبت بار کسانیکه خود را آگاه ترین و برترین موجودات عالم می پنداشتند، به چه ذلتی در عراق و غرب فروغلطیده اند! بی آنکه اندیشیده باشند با چه توهمی این همه آدم سفید و سیاه در این رهگذر جان باختند و بی شرمانه هنوز از “پیروزی های درخشان” دم می زنند.در اروپا و آمریکا یله بر نازکای چمن می کشند و جان دادن امروز و فردای تعدادی خود شیفته را به انتظار نشسته اند.تا مبادا دکان “مبارزه” تعطیل گردد.جنونی که بی شک سران خیانکار باند رجوی را ارضا، و بی ارزش بودن جان اعضا را به مداری بالا بلند تر ارتقا خواهد داد.تا شاید یک پیروزی دیگر به پیروزیهای درخشان رجوی اضافه گردد.
در این میانه برخی که هنوز خود را درست و حسابی تکان نداده و آسیب های رجوی در جسم و روحشان باقی مانده است،”آنها” را “فرزندان خلق”،”چشم و چراغ مردم”، “گناه”،”حیف” می نامند و از “یکی” می خواهند که به “داد آنها” برسد تا نمیرند.آیا می شود پرسید؛”فرزندان خلق” آنجا چه می کنند؟
چرا از “اینها” می خواهید که به داد “آنها” برسند تا از دست نروند؟ چه منطقی بر این خواسته حاکم است؟ مگر خودشان انتخاب نکرده اند؟
مگر هر روز نمی نویسند و نمی گویند که فلان ستوان یا سرتیپ “ارتش آزاد سوریه” تا مشتی مستخدم اردنی و غربی از اعتصاب غذای ساکنان لیبرتی حمایت می کنند؟ پس بگذارید به راهشان ادامه دهند تا با از دست رفتن تعدادی چند روزی به بقای رهبرانشان اضافه گردد.
مگر”اینها” از “آنها” نخواسته اند و نگفته اند که حتی مرگ هم باعث نخواهد شد که از اعتصاب غذا دست بکشند؟غیر از این است؟
تا وقتی رجوی خون می خواهد، “آنها” که هنوز عمق خیانت رهبران را نپذیرفته اند، به هر کاری تن خواهند داد.عملیات های انتحاری در ایران فراموش شده است؟ سال 2003 فرانسه و اروپا از یاد رفته است؟ چه کسی دستور خودسوزی داد؟ کسانیکه “آنها” را “مشعل های فروزان” آزادی ( خود از زندان ) نامید، هم او است که این فرمان را داده است تا عده ای دیگر خود را قربانی ماندگاری رهبران خائن بنمایند.
از رهبرانی که دلشان را به پیام یک درجه دار آدم خور در سوریه و فلان آدم بی تاثیر در ینگه دنیا دلخوش نموده اند، چه انتظاری دارید؟ باید یقه “اینها” را گرفت تا اگر در نهایت چیزی باقی ماند، به خود “آنها” برسد وگرنه امروز یا فردا، “اینها” به همان دلایلی که تا کنون تکرار شده است، بسیاری از “آنها” را به کشتن خواهند داد و مجلس عزا و جلسه سخنرانی اش را با “برادران ارتش آزاد سوریه” و مشتی جنگ طلب آمریکایی در پاریس برگزار خواهند نمود.
آهای “آدم های دلسوز”، با هر وسیله ای که می توانید، یقه “اینها” را بچسبید!
22 نوامبر 2013
امیر حسین پناهی
