مقاله چهار تن از حامیان فرانسوی گروه تروریستی رجوی که تحت عنوان «رژی دوبره، یک ایرانی در پاریس» به تاریخ 3 فوریه در روزنامه لوموند منتشر گردید، توهین آشکار به همه ایرانیان موافق یا مخالف دولت ایران در سراسر جهان می باشد.
این مطلب که پاسخ غیر مستقیم رجوی به مقاله آقای رژی دوبره با عنوان؛ «ایران، برداشت های سفر» در روزنامه لوموند می باشد، بی پرنسیپی اخلاقی و توهین به ایرانیان تلقی می گردد.
چرا که عنوان غرض ورزانه “یک ایرانی (فارس)در پاریس” و ردیف کردن مجموعه ای از حرف های گروه رجوی در ذیل آن، اصطلاحی است فرانسوی برای وحشی جلوه دادن ایرانیان در انظار عمومی و دادن همین نسبت به فیلسوفی مانند «رژی دوبره» که مقاله ای را در انتقاد از سیاستمداران فرانسوی و حمایت از ایرانیان نوشته بود.
این عنوان در متن فرانسوی آنقدر زننده است که حتی مترجمان گروه رجوی متوجه آن شده و برای انتشار در سایت فارسی مجاهدین، با تلطیف تیتر، عنوان مقاله را «رژی دوبره، یک پارسی در پاریس» ترجمه کردند. گرچه این تعبیر نیز برآمده از نسبتی است که صدام و آل سعود به ایرانیان می دادند.
از ترکیب نویسندگان مقاله مذکور (پير برسي، ايو بونه، فرانسوا كولكومبه و ژان پير ميشل) ، ترجمه و انتشار سریع آن در سایت های رجوی بخوبی مشخص است که از کجا دیکته شده و سوزش رجوی در چه رابطه ای بوده است؟
سابقه امر به آنجا بر می گردد که آقای رژی دوبره در مقاله خود راجع به گروه تروریستی مجاهدین خلق نیز اشاره ای داشته و نوشته بود؛ ”یادمان هست که ما در سال ۱۹۷۹ جزو متحدان فعال و اسلحه رسان عراق متجاوز بودیم، و حتی مشترک المنافع، در حالی که نقض آشکار حقوق بین الملل می کردیم؟ و یک کشور تحت تجاوز را تحریم کردیم؟ این جنگ خونین برای ایران به اندازه جنگی که ما در سال های ۱۴-۱۸ داشتیم هزینه و تلفات داشت با این تفاوت که جنگ ما مربوط به صد سال پیش است در حالی که از جنگ ایران چهل سال گذشته است.
انگار به این مسئله هم چندان واقف نیستیم که در خاکمان و به کمک دولت ( نمایندگان و شهرداران) مجاهدین خلق را اسکان داده ایم، فرقه ای سیاسی -مذهبی که تا امروز هیچ گونه پایگاهی در کشور خودش پیدا نکرده، و در کنار صدام حسین علیه مام میهن جنگیده است؟ فرقه ای که با عملیات انتحاری نیمی از دولت کشورش را کشته و باعث مرگ هزاران غیر نظامی شده است. از ما سوال می کنند: « تروریست ها کجا هستند؟ در کشور ما یا در کشور شما؟»“
جملات بالا دقیقا نشان می دهد که رجوی و حامیان آبروباخته اش از چه چیزی به شدت گزیده شده و اینچنین افسارگسیخته، با یک تیتر ضد ایرانی دست به انتشار مطلب سفارشی در لوموند زده اند.مشکل آنها نه بهبودی وضعیت معیشت مردم ایران است و نه حقوق بشر.آنها خود جزئی از ابزار وحشت و جنگ افروزی هستند که این روزها فتیله بین المللی اش در حال خاموشی و فروکش کردن می باشد.
وگرنه یک فرقه تروریست و رهبران آدمکش آن را با «جبهه مقاومت نیروهای فرانسوی علیه ویشی و نازی ها» قیاس نمی کردند.چرا که هر «مقاومت»ای به پشتوانه مردمی اش می تواند جایگاه داشته باشد.این حضرات که در سی سال گذشته از جنگ افروزی صدام حسین،کشتار ایرانیان و بمباران شیمیایی حلبچه حمایت نموده و عملیات های تروریستی رجوی را «مقاومت انقلابی» می نامند،در کجای ایران و در بین کدام اجتماع کوچک می توانند ده تن حامی رجوی کشف نمایند؟
اتفاقا همین گونه های فسیل شده در دستگاه رجوی، ازمخاطبان اصلی آقای رژی دوبره در فرانسه می باشند.مخاطبانی که در آمریکا تاثیر پذیرفته و لابی اسرائیلی رجوی را به نفع لغو تحریم ها وادار نموده، لابی های فرانسوی را به چنگ و ناخن کشیدن روی صورت ایرانیان و تداوم تحریم های بین المللی کشانده است.
بارها نوشته و تاکید کرده ام، نقد و مخالفت با حکومت ایران نمی تواند دستاویزی مشروع برای فعالیت بر علیه تمامیت ارضی و جنگ افروزی بر علیه مردم ایران باشد.ای کاش اینها افراد مستقلی بودند و همانند رژی دوبره از خوبی ها و بدی های جامعه ایران می نوشتند، اما نوشتن به انضمام سی سال حمایت از گروه تروریست رجوی نمی تواند ملاک قابل قبولی برای پاسخ گویی به خود انتقادی آقای «دوبری» از جامعه فرانسه در قبال ایرانیان باشد.
من تا کنون هیچ نسبتی با گروه رجوی نداشته ام.یک ایرانی هستم و به ایرانی بودنم افتخار میکنم.آشنایی با جداشدگان و مطالعه نوشته هایشان مرا نسبت به ترفند های ضد ایرانی گروه رجوی آگاه تر کرد.اما همه آن چهار نفر از اجیرشدگان فرانسوی گروه رجوی می باشند که آبرویی در جامعه فرانسه نداشته و با پول رجوی در صدد پاک و منزه نمودن دست های خونین مشتی یاغی و تروریست می باشند.
ایوبونه معروفترین آنها است که به قول زنده یاد «دکتر نراقی» آنقدر بی اعتبار بود که از دستگاه فرانسه اخراج شد.با توطئه رجوی علیه ایرانیان آزاده و منتقد مجاهدین، اقدام به انتشار یک کتاب جعلی نمود که با شکایت چند شاکی به دادگاه احضار گردید و در دادگاه اعتراف نمود که مطالب کتاب اش را مجاهدین و مهدی ابریشمچی تامین نموده و خود با آنهایی که در کتاب اسم برده آشنایی ندارد.او در آن دادگاه از دکتر نراقی شکست خورد و رجوی با لشگر کشی و حمایت بی دریغ اش نتوانست برای او کاری انجام بدهد.آن سه نفر دیگر هم از لابی های معروف رجوی در فرانسه می باشند که با پول رجوی گروه و سازمان حقوق بشری راه انداخته اند تا با چنین ابزاری گروه رجوی را تطهیر نمایند.
اینها اگر غرض ورضی در کارشان نبود، برای ظاهر سازی و رعایت برخی موازین، مقداری هم باید راجع به زندان،شکنجه و قتل های درونی در سازمان مجاهدین می پرداختند.باید می گفتند که رجوی ده ها هزار انسان را در ایران،عراق و… ترور نموده و با انفجار یا عملیات انتحاری افراد عادی جامعه ایران را هدف قرار داده است.آنها باید راجع به عدم رعایت حقوق بشر در درون فرقه رجوی اشاره می کردند و با صد ها نمونه جداشده و منتقد صحبت می کردند و می گفتند که گروه رجوی در همین فرانسه به منتقدین و جداشدگان خود حمله می کند و در خیابان های پاریس زبان می برد.آنها اگر طرفداران واقعی دموکراسی و حقوق بشر بودند باید می گفتند که رجوی خانواده های درون تشکیلات را نابود کرد،زن های به اجبار طلاق داده شده را به حرمسرای شخصی خود برد و در دنیای تاریک فرقه که آثار آن هنوز در عراق پابرجاست، به حقوق اعضای خود تجاوز نمود.باید می گفتند که در کمپ های مجاهدین نه از اینترنت خبری هست و نه از تلفن و ارتباطات.با این همه سال در کنار گروه رجوی بودن باید اعتراف می کردند که رجوی برای سودجویی سیاسی، اعضای خود را در عراق به بند کشیده و عامل چندین بار کشته شدن شان است.باید می گفتند که حقوق بشر در باره آنان فراموش شده و رجوی هر کاری دلش خواست در سی سال گذشته انجام داد تا یک نفر پایش به بیرون و جامعه آزاد نرسد.آنها بعنوان دوستان دیرین صدام حسین، باید اعتراف می کردند گروهی که حمایت شان را بعهده دارند در جنگ تجاوز کارانه صدام به مردم و میهن شان خیانت کرده اند،….اگر چنین می گفتند و چنین می کردند، شاید می شد روی حرف هایشان مقداری تامل نمود!
شاید راه حل دیگری نیز وجود داشته باشد.گرچه دور از انتظار است اما اگر بجای آقای «رژی دوبره» بودم، در سفر بعدی تعدادی از این گونه های نادر فرانسوی را با خود به ایران می بردم و در جامعه ایران می چرخاندم تا به چشم ببینند که جز نفرین و لعنت مردم بر رجوی و گروه تروریست اش، یاد دیگری از آنان نمی شود.اگر چنین سفری انجام می شد، همین شرمساران آینده پس از مشاهده واقعیت ها، نه تنها به ایران و ایرانی توهین نمی کردند، بلکه پس از بازگشت، درب قلعه مخوف رجوی در اورسوراواز را برای همیشه با دست های خود بسته و پس از مهر و موم به تاریخ می سپردند!
7 فوریه 2014
محمد علوی
