سربریدن خبرنگار آمریکایی (جیمز فولی) توسط گروه تروریستی داعش در عراق، موج شدیدی از تنفر عمومی را به نمایش گذارد. اما این واقعه اولین و آخرین نمونه از وحشیگری های گروه موسوم به «دولت اسلامی شام و عراق» نبود. داعش در گذشته نیز سرهای زیادی را در سوریه و عراق بریده، فیلم و عکس هایش را نیز منتشر نموده است.
تسخیر موصل، تکریت ، حمله به مناطق کردی و بطور خاص ویران نمودن منطقه ترک ها ، ایزدی ها و فرو ش زنان آنان در بازار نیز از اخبار پیوسته منتشر شده در خبرگزاری های بین المللی است.
اکنون خبرهای رسیده حاکی است که گروه برادر آنان در القاعده سوریه، به مرز اسرائیل رسیده و قصد رخنه دارند.
در همین رابطه دولت های غربی به تکاپو افتاده و دنبال بسیج، اتحاد و سازماندهی کشورهای منطقه علیه داعش هستند. اوباما نیز گفته است که جنگ با داعش ساده نیست. هزینه بر و طولانی مدت است.
اما داعش تنها نیست. پیوند مستقیم و غیر مستقیم داعش با بازماندگان حزب بعث، القاعده و گروه تروریستی رجوی در عراق از مهمترین مسائلی است که باید همانند داعش با آن برخورد نمود. اگر قرار است با بنیادگرایی و تروریسم در عراق مبارزه گردد، گروه رجوی گل سرسبد آنان پس از داعش می باشد. بنابر این مبارزه با داعش و القاعده زمانی جدی می گردد که با همپیمانان مستقیم و غیر مستقیم آنان نیز مبارزه شود!
از دو و نیم ماه پیش که پیشروی های داعش در عراق شروع گردیده و به سقوط یکباره شهر موصل انجامید، شبکه های خبری سازمان مجاهدین خلق با خوشحالی و انعکاس بی وقفه، کوشیدند وقایع مربوطه را به انقلاب نوین در عراق تشبیه نموده و با تمام امکانات خود از گروه های جانی با عنوان «شیوخ و عشایر انقلابی» حمایت نمودند.
در این باره بسیار نوشته اند و نیاز به تکرار نمی باشد. اما برای یادآوری چند لینک آورده می شود؛
از سایت های مجاهدین؛
http://www.mojahedin.org/news/139413
http://www.mojahedin.org/news/139421
http://www.aftabkaran.com/pdf/Daesh.pdf
http://www.aftabkaran.com/maghale.php?id=4047
http://www.aftabkaran.com/maghale.php?id=4037
http://www.besoyepirozi.com/index.php/reportnews/iran-va-jahan/iraq/15192-2014-06-10-14-22-05.html
از سایت های منتقدین و در نقد مجاهدین؛
http://pezhvakeiran.com/maghaleh-63219.html
http://didgah.net/maghalehMatnKamel.php?id=27570
http://www.ariairan.com/1393/%D8%AD%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%B1%D8%AC%D9%88%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D8%AA%D8%B1%D9%88%D8%B1%DB%8C%D8%B3%D8%AA-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AF%D8%A7%D8%B9%D8%B4-%D8%AF%D8%B1-%D8%B9%D8%B1%D8%A7%D9%82/
در همین رابطه بهرام رحمانی که خود به حزب کمونیست تعلق دارد، در نقد مواضع مجاهدین نوشته است؛
«…هدف من در این نوشته، نقد موضع سازمان مجاهدین خلق ایران در رابطه با تسخیر موصل توسط داعش است که با استقبال رهبری این سازمان قرار گرفته است.
سازمان مجاهدین خلق در شبکه اینترنتی رسمی خود، چنین نوشته است: «تسخیر کامل شهر موصل بوسیله نیروهای انقلابی و عشایر عراقی که برای سرنگونی دولت مالکی میکوشند بوقوع پیوست.»
سئوال مهم و اصلی از رهبری مجاهدین این است که کدام نیروها در تسخیر موصل انقلابی هستند: دولت اسلامی عراق و شام موسوم به «داعش»؟ و یا عشایر عراق؟ یا سر بریدن نظامیان عراقی که به اسارت داعش درآمده بودند اقدامی «انقلابی» بوده است؟
در واقع رهبری مجاهدین خلق در این موضع گیری خود، سیاست دشمن دشمن من، دوست من است را اتخاذ کرده و مشتی جانی را «انقلابی» معرفی کرده است در واقع «انقلابی گری» خود را نیز به نمایش گذاشته است. به علاوه این موضع مجاهدین خلق نشان می دهد که آن ها حاضرند با هر نیروی ارتجاعی هم گام و هم آوا شوند. بنابراین، بر خلاف ادعای برخی ها که مجاهدین، سکولار شده است این سازمان با همان ایدئولوژی اسلامی و مواضع راستش حرکت می کند….»
آنگونه که آقای رحمانی و دیگران اشاره نموده اند، بله، رهبری مجاهدین حاضر است با هر نیروی ارتجاعی هم گام و هم آوا شود… اما باید پرسید؛ آیا مواضع مشابه از رهبری مجاهدین در گذشته تکرار نشده است؟ ریشه این گونه موضع گیری ها در کجا است؟
بله، موضوع اصلی را باید در ریشه و بنیاد های انحرافی فرقه رجوی جستجو نمود. به عبارتی این گونه حمایت ها از گروه های تروریستی در عراق، نمود دیگری از مدد رسانی به استراتژی زهوار در رفته « ارتش آزادیبخش» است. آنها همانگونه که در ویلپنت اشاره کردند، با شعار «هزار اشرف» می خواهند بگویند که زاییده صدام حسین و زائده جنگ عراق با ایران نبوده اند. «سازمان انقلابی» بوده اند که با بسته شدن راه ها در عراق و از دست دادن اجباری اردوگاه اشرف، هزار نمونه را برای «مبارزه با رژیم» و «آزادی مردم» خواهند ساخت!
البته جدا از شعارهای موهوم که هر کسی می تواند هر ادعایی داشته باشد، این نکته حائز اهمیت است که سیاست های بی چارچوب و بی پرنسیپ رجوی، حاصل بن بست و در هم شکستگی در عراق می باشد. او در این مسیر یا مقاومت کرده و یا از ابزارهای مظلوم نمایی بین المللی استفاده نموده است تا زمان فروپاشی را به تعویق بیاندازد. خود رجوی نیز به این مسئله اذعان نموده و شعار «هزار اشرف» در اروپا، رویکردی از نمود فروپاشی در عراق می باشد. چه پیامی واضح تر از این!؟
هر چقدر در این زمینه کنکاش گردد، درونمایه رجوی بیشتر رنگ می بازد. چرا که حتی از پنج میلیون حامی عراقی که در ده سال گذشته تبلیغ میشد، خبری نیست. اکنون همه آنها را در قالب «شیوخ و عشایر انقلابی عراق» که اسم مستعار داعش می باشد، باید دید. چه رسد به «حمایت گسترده مردم ایران» از گروه تروریستی مجاهدین!
باز می گردیم به اصل مطلب.
همه سردرگمی های باند تروریستی رجوی را باید در ریشه ها و انحرافات اش جستجو نمود. درست است که پیوند رجوی و حزب بعث با سقوط و اعدام صدام به انقطاع رسید، اما زندگی در ابعاد کلان وابستگی به یک یا چند قدرت خارجی هنوز به پایان نرسیده است.
خاطره خوش با صدام حسین و طعم شیرین خیانت جنگی به مردم ایران، هنوز در زیر دندان های رجوی است. جایگزین نمودن برخی کشورهای مرتجع منطقه، جنگ طلبان آمریکایی و گردهم آیی های ویژه با آنان در فرانسه، مشابه همان مسیری است که با صدام حسین و تحت عنوان «ارتش آزادیبخش» طی شد. با این تفاوت که اکنون با کثیف ترین، مرتجع ترین و جانی ترین گروه های تروریستی عراق و سوریه پشت یک میز می نشینند و دم از «آزادی مردم ایران» می زنند. مردمی که با 5000 کیلومتر فاصله،جز برحذر شدن از یک گروه تروریستی تحت سلطه بیگانگان، دیگر هیچ اهمیتی به آنان نمی دهند!
دهم شهریور 1393 برابر با یکم سپتامبر 2014
محمد علوی
