امانوئل ماکرونِ ٣٩ ساله در مقابل مارین لوپن به ریاست جمهوری فرانسه رسید. او هشتمین رئیس جمهوری فرانسه در نظام “جمهوری پنجم” است که از سال ١٩۵٨ توسط ژنرال دوگل تأسیس شد. تمامی نظرسنجی‌ها پیروزی امانوئل ماکرون را پیش‌بینی کرده بودند. به نظر می‌رسد که بخش قابل توجهی از فرانسویان با بی‌میلی و فقط برای ممانعت از پیروزی مارین لوپن به امانوئل ماکرون رأی داده باشند. تعداد صاحبان رای که در این انتخابات شرکت نکردند، نسبت به دوره‌های قبل بیشتر است.
امسال بعد از این که دور اول انتخابات ریاست جمهوری به پایان رسید و از یازده کاندیدای اولیه، مارین لوپن و امانوئل ماکرون به دور دوم رسیدند، هیچیک از نظرسنجی‌ها، احتمال برنده شدن خانم لوپن را زیاد نمی‌دانستند.
با اینحال بی میلی مردم به رای دادن در این دوره جلب توجه کرد. بر اساس آخرین آمار، بیش از ٢۵درصد صاحبان رای در دور دوم انتخابات شرکت نکرده‌اند.
بدین ترتیب جوانی که تجربۀ حرفه‌ای سیاسی‌اش از پنج سال بیشتر نیست، بالاترین مسئولیت ششمین قدرت اقتصادی و نظامی جهان را در دست می‌گیرد.
موفقیت ماکرون را برخی فقط نتیجۀ “خوش شانسی” می‌دانند و برخی دیگر فرجام طرحی که قدم به قدم از سوی “محافل مالی بین‌المللی” پیاده شده است.
گذشته از شایعات و حدس‌های عجولانه، ریاست جمهوری ماکرون را باید حاصل شرایط کلی دانست. فرانسوی‌ها سال‌هاست که تلخکامی سیاسی خود را به رخ می‌کشند و آن را در نحوۀ رای دادن ابراز می‌کنند.
حداقل چندین دهه است که سرشت نظام سیاسی فرانسه دو حزبی بوده: یک حزب کم و بیش راست و یک حزب کم و بیش چپ. قدرت، پیوسته در میان این دو قطب تقسیم یا دست به دست شده است.
اما امانوئل ماکرون با وجود بی‌تجربگی، در “موقع‌شناسی” یا به قولی دیگر در”فرصت‌طلبی” بسیار هوشمندانه عمل کرد و خود را بین دو حزب قرار داد. او بعد از گذراندن چند سال زیر سایِۀ فرانسوا هولاند – ابتدا به عنوان مشاور و سپس در مقام وزیر- ناگهان خود را از دولت سوسیالیست بیرون کشید و سپس جنبش سیاسی مستقل خود موسوم به “در حرکت” را ایجاد کرد. این چرخش سیاسی که در آغاز ناشیانه و فرصت‌طلبانه تلقی می‌شد، بعد از چند ماه کارآیی خود را نشان داد.
پس از آن رویدادهای غافلگیرکننده کم نبود. نخست، فرانسوا هولاند اعلام کرد که برای دور بعدی کاندیدا نخواهد بود. سپس، برای نخستین بار هر دو حزب اصلی، نامزد خود را با توسل به انتخابات مقدماتی درون حزبی برگزیدند.
در جناح راست، نامزدی که بیش از همه روی او حساب می‌شد یعنی آلن ژوپه حذف شد و فرانسوا فیون باقی ماند که بعداً گرفتار پرونده‌های سوءاستفادۀ مالی شد و سخت ضربه خورد.
در حزب سوسیالیست نیز نامزد جوان، بنوآ آمون برگزیده شد و کسانی مثل مانوئل والس، نخست وزیر پیشین حذف شدند.
اما غافلگیری بعدی، دور اول انتخابات ریاست جمهوری بود. برای اولین بار دو نامزد دو حزب بزرگ راست و چپ حذف شدند و ماکرون که خود را در لحظۀ مناسب میان دو گرایش اصلی قرار داده بود و همچنین مارین لوپن، نامزد راست افراطی برای رقابت باقی ماندند.
از اینجا به بعد، با توجه به ترس و اکراه و گاه انزجار تاریخی بخش بزرگی از فرانسویان در قبال راست افراطی، پیروزی ماکرون تقریباً بدیهی بود.
امانوئل ماکرون کیست؟
امانوئل ماکرون متولد سال ١٩٧٧ از پدر و مادری پزشک است. پدر او، ژان میشل ماکرون متخصص اعصاب و استاد همین رشته در دانشکدۀ پزشکی شهر اَمیان است. او همواره به پرورش در دامان مادر بزرگ مادری خود که افکاری چپ داشت افتخار کرده بود.
امانوئل ماکرون، ده سال پیش با همسر کنونی خود «بریژیت ترونیو» که ٢٤ سال از او بزرگتر است، ازدواج کرد. در دوران مبارزات انتخاباتی، بسیاری کوشش کردند تا با کنایه به این اختلاف سنی زیاد، ماکرون را مورد انتقاد قرار دهند.
او پس از دریافتِ فوق لیسانسِ فلسفه از دانشگاه نانتر در غرب پاریس وارد مدرسۀ عالی علوم سیاسی پاریس شد و سپس به مدرسۀ عالی مدیریّت دولتی رفت که غالب دولتمردان و کارگزاران برجستۀ این کشور را پرورده است. امانوئل ماکرون در پایان تحصیلات خود وارد ادارۀ کلِّ بازرسی مالیاتی شد که در فرانسه پلکان ترقی بسوی مقامات عالیۀ دولتی است.
وی با این حال ٤ سال بعد خواستارِ مرخصی دراز مدت شد و به استخدامِ بانک روچیلد در آمد. اقدام و شغلی که بارها توسط رقبای انتخاباتی او مورد ایراد و انتقاد قرار گرفت.
پس از آن بود که امانوئل ماکرون به معاونت دبیرکلی دفتر رئیس جمهوری برگزیده شد و تنها هنگامی که دو سال بعد به وزارت رسید، چهرۀ او آشنای فرانسویان گردید.
