کلیک کنید و همین مقاله را به زبان فرانسه بخوانید
تلاش های مردمی به بار نشست و با اینکه از سرنوشت گروهبان جمشید دانایی فر اطلاعی در دست نیست، چهار مرزبان دیگر به خانه بازگشتند.
گروه تروریستی “جیش العدل” ، روز 16 بهمن 1392 ، 5 مرزبان ایرانی را از پاسگاهی در سیستان و بلوچستان ربوده و شرایطی برای آزاد سازی اعلام نمودند.آنها پس از مدتی یکی از مرزبانان را کشته و گفتند که یکی دیگر را روز 13 فروردین اعدام خواهند کرد.با گذشت زمان اطلاع دادند که در حال مذاکره هستند و فرد دیگری را اعدام نخواهند کرد. مدتی گذشت ، پس از تلاش های بسیار، بسیج افکار عمومی و پادرمیانی روسای قبایل بلوچ، چهار مرزبان آزاد شده و به میهن خود بازگشتند.
با اینکه زخم چنین تنش هایی هنوز در کالبد افکار عمومی باقی است، اما اولین و تنها تجربه نیست.مسبوق به سابقه است ودر سی سال گذشته بارها تکرار شده است.سابقا با گروه تروریستی عبدالمالک ریگی و پیش از آن نیز با اعضای فرقه تروریستی رجوی و …!
همه گروگان گیرهای قاتل، آدمکش ها و سازمان های تروریستی از یک ریشه مشترک پیروی می کنند.منبع چنین تفکری، مبارزه برای عدالت نیست.نوعی بیماری درهم شکننده توهمات درونی می باشد. طوری که با اثر گذاری مخرب بر جامعه، تلاش می نماید به آرامش موقت دست یابد. فصلی از جنون خود ارضایی در مدار فرا تناقضات برخی انسان ها است که با اسلحه به دست گرفتن و چاقو کشیدن بر گلوی همنوعان خود ارتزاق می کند.هر چقدر پیشرفت کند، به همان اندازه خطرات اش را بر دیگران تحمیل می نماید. چرا که هیچ جامعه ای با رعب و وحشت و لبه تیز چاقوی گروگان گیری به عدالت و آزادی نمی رسد. تروریست ها و گروگان گیرهای آدمکش، مخرب رابطه های صحیح انسانی و جامعه ای هستند که برای زندگی کردن ساخته شده است.
با اینکه ظاهر خواسته ها، شیرین ، گوارا و تبلیغاتی می نماید، اما باطن پر از جبر و زور مداری است. آنها خود می دانند که بلوچستان با چنین حرکاتی به رفاه و آزادی بیشتر نمی رسد. بلکه سدی در مقابل همان پیشرفت اندک می باشد. منبع و ریشه تفکر حاکم بر تروریست ها، مانع از پی بردن به حقایق می شود. “شور مبارزه مسلحانه” با مردمی که بیش از سی سال چنین زخم هایی را بر پیکر خود حمل نموده اند، از جامعه رخت بر نبسته و همچنان از دست متجاوزان به حریم انسانی جریحه دار می گردد.
حداقل تجربه سی سال گذشته نشان داد که حرکات مشابه، آسایش و پیشرفت عمومی را مختل کرده و جامعه را به سمت استفاده از ابزار های پلیسی-امنیتی پیش برده است. اما گروگان گیرها، گویا با تداوم چنین بستری مشکل نداشته و به دنبال ایجاد بحران های اجتماعی می باشند.از اینجا است که شعارهای پوچ، کارکرد خود را از دست داده و عمق تفکر آنارشیستی آنان چهره می گشاید.واقعیتی که توسط گروه های متخاصم انکار می گردد، اما به یقین وجود دارد و آدرس آن را در خارج از مرزهای ایران باید جستجو نمود!
گروه تروریستی “جیش العدل” ، برزخی را طی می نماید که رجوی و گروه اش زبانزد عام و خاص بوده و ره پنجاه ساله پیموده است.بنابر این “جیش العدل” هر چه اکنون می کارد، پیشینیانش کاشته و دروده اند.از نظر سروگردن نیز به اندازه ناخن رجوی نمی شوند.اما درس گرفتن از تجارب، کار ساده ای نیست!
همانگونه که رجوی مدعی می باشد برای “خلق قهرمان ایران” مبارزه می کند، این گروه نیز مدعی است برای اهل سنت و مردم بلوچ می جنگد. رجوی مضحکانه آنها را ” فرزندان دلیر مردم بلوچستان” می نامد و علیرغم مخالفت های گسترده اجتماعی در سراسر جهان، از گروگان گیری و آدمکشی “جیش العدل” صراحتا حمایت نمود. و این در شرایطی بود که جمشید دانایی فر از اهالی بلوچ بوده و همزمان با خبر اعدام، تنها فرزند اش به دنیا آمد!
با ورق زدن تاریخ ، مرور وقایع اینچنینی و حاصل باقیمانده، به سادگی می توان فهمید؛ نه درد خلق بر سینه رجوی می تپد و نه ستاره عدالت بر پیشانی اهل سنت خواهد درخشید. پیروی از راه و روش منسوخ شده، کج روی و زخم زدن بر پیکر جامعه ای که نیازمند مسیری صلح آمیز می باشد، اگر تا کنون منفعتی داشت در گروه رجوی متبلور می گردید.
باید تاکید نمود، شعور سیاسی-اجتماعی گروه “جیش العدل” در اعمال و کردار اش نهفته است. آنها با نازل ترین سطح از دانش و بینش اجتماعی، نه تنها گشایشی برای اهل سنت و جامعه بلوچ ایجاد نخواهند نمود، بلکه مانند گروه رجوی زخمی عمیق بر پیکر مردم وارد نموده اند که به سادگی قابل ترمیم نیست.
در رهگذر تاریخ، کسانی که نمی توانند از تجارب سیاه گذشتگان درس روشن و مطلوب بگیرند، خود کتاب درس آیندگان خواهند شد!
هفتم آوریل 2014
جواد فیروزمند
