مصاحبه رضا پهلوی با بلومبرگ چهارشنبه ۳۰ خرداد ۱۳۹۷: این یک رؤیای خیالی است که آمریکا از مجاهدین خلق حمایت کند. من با اعضای سابق مجاهدین صحبت کرده‌ام. آنها زنان را مجبور به حجاب می‌کنند. در عین حال مجاهدین در نزد بیشتر ایرانیان منفور هستند زیرا در جنگ ایران و عراق با پشتیبانی صدام به ایران حمله کردند. من اصلا نمی‌توانم تصور کنم که ایرانیان این رفتار مجاهدین را در آن برهه ببخشند. اگر قرار باشند مردم بین این رژیم و مجاهدین یکی را انتخاب کنند، به احتمال زیاد ملایان را ترجیح خواهند داد.
پاسخ رجوی در سایت مجاهدین ۳ تیر ۱۳۹۷: بچهٔ شاه در کیهان پدرش ادعا کرده است با “اعضای سابق” مجاهدین گفتگو کرده و مجاهدین “زنان را مجبور به حجاب می‌کنند”!
تا اینجا یک فقره غلط اضافی به‌نقل از مأموران ساواک آخوندی و انجمنهای نجاست،که با ناشیگری تحت عنوان لو رفته “اعضای سابق” یعنی اعضای لاحق وزارت بدنام، ارائه می‌شود.
اما همجنسی ارتجاعی و وحدت تاریخی شاه و شیخ، به انجمنهای نجاست (انجمنهای نجات اطلاعات آخوندها) ختم نمی‌شود بلکه تا “فتح قدس از طریق کربلا” امتداد دارد.
طفل عقب‌مانده شاه گفته است که اصلاً نمی‌تواند تصور کند که ایرانیان رفتار مجاهدین را در جنگ ایران و عراق ببخشند…
برای یک دنبالچه جنگ ضدمیهنی، جنگی با یک میلیون کشته و یک میلیون معلول و مجروح و ۲میلیون آواره و هزار میلیارد دلار خسارت “موهبتی الهی” است! به اهتزار در آوردن پرچم صلح عادلانه توسط شورای ملی مقاومت ایران و سازمان مجاهدین خلق ایران هم ضدارزش است و گوئیا کسی باید آنها را به‌خاطر شعار صلح و آزادی و به‌خاطر عملیات ارتش آزادیبخش ملی و ریختن جام‌زهر آتش‌بس به حلقوم خمینی، ببخشاید!
در این قبیل موارد هموطنانمان در داخل ایران می‌گویند: بی‌شرف حیا کن!
اما وقتی کار به آنجا می‌رسد که بچهٔ شاه، طابق النعل بالنعل مانند پاسداران نظام ادعا می‌کند مردم ایران بین رژیم و مجاهدین، همین رژیم را انتخاب می‌کنند، دیگر بی‌حیایی سلطنتی-آخوندی و اهانت رذیلانه به مردم ایران به تعفن و گندیدگی “البته خمینی” راه می‌برد. اینچنین شیخ و شاه دست در دست یکدیگر به زباله‌دان تاریخ می‌روند.
بفرمایید این هم یک فقره دموکراسی مدل مسعود رجوی و مریم رجوی. علاوه بر این نوع دریدگی و ترور اخلاقی که خاص رجوی و سازمان مجاهدین است، اعتراف رجوی به حضور و فعالیت جداشدگان و همچنین رسوایی یک باند تبهکار در عرصه بین المللی، گزیدگی و سوزش رجوی از فعالیت های سیاسی اجتماعی جداشدگان را نشان می دهد.
